Het aantal dwangopnames zonder spoed is in tien jaar tijd gestegen met 80 procent en het aantal dwangopnames met spoed met 34 procent. Een niet-acute dwangopname wordt opgelegd door een rechter via een machtiging en er wordt een onafhankelijk psychiater bij betrokken die ook akkoord moet geven. De burgemeester wordt bij spoedprocedures ingeschakeld.

Dat het aantal opnames toeneemt is juist het tegenovergestelde van wat de overheid wil bereiken. Het overheidsbeleid is erop gericht om dit soort verblijven in klinieken terug te dringen. Vorig maand is bijvoorbeeld de nieuwe Wet verplichte ggz aangenomen waarbij patiënten de mogelijkheid hebben om thuis een gedwongen behandeling te ondergaan.

Volgens hoogleraar Johan Legemaate stijgt het aantal opnames omdat ggz-patiënten in die vrijwillig een behandeling in een instelling ondergaan te snel naar huis worden gestuurd. Zij hebben daardoor een grotere kans om terug te vallen in oud gedrag wat tot een gedwongen opname kan leiden.

De meeste aanvragen voor een acute dwangopname zijn afkomstig van huisartsen, ggz-instellingen en de politie, maar ook familie speelt vaak een rol. Redenen kunnen zijn dat een patiënt een groot gevaar voor zichzelf vorm of voor anderen. 

Door: Redactie Nationale Zorggids