Verschillende Twentse zorginstellingen vertellen dat het melden van signalen van seksueel misbruik bij de zedenpolitie zelden het gewenste effect heeft. Clustermanager Corry van de Laak van de Twentse Zorgcentra (TZC): "We hebben het afgelopen jaar ongeveer vijftien keer vermoedens van misbruik gehad en daar ook met de politie over gesproken. In sommige gevallen is er daarna officieel aangifte gedaan. Maar geen van die aangiften heeft geleid tot een rechtszaak tegen de vermoedelijke dader." TZC doet pas aangifte wanneer het personeel zeker denkt te weten dat een cliënt het slachtoffer is geworden van misbruik. Alle aangiftes die TZC gedaan heeft, zijn echter geseponeerd, zo vertelt Van der Laak. Zorginstelling Aveleijn herkent zich in het verhaal van TZC. De beide organisaties plaatsen vraagtekens bij de manier waarop in Nederland om wordt gegaan met een  aangifte van seksueel misbruik van iemand met een beperking. 

 

Volgens officier van justitie Mariëlle Hartman betekent het feit dat zoveel zaken geseponeerd worden nog niet dat de zaken opzij worden geschoven. "Er is veel aandacht voor", aldus Hartman, "maar een verklaring van verzorgend personeel is niet voldoende, we hebben meer bewijs nodig." Hartman snapt wel dat de zorginstellingen gefrustreerd zijn over de werkwijze, omdat zij hun cliënten zo goed mogelijk willen beschermen. 

 

De werkwijze van de politie en Justitie is juist één van de oorzaken van het probleem, zo vindt Aafke Scharloo, klinisch psycholoog en autoriteit op het gebied van seksueel misbruik bij geestelijk gehandicapten. Volgens Scharloo heeft de politie doorgaans een duidelijke verklaring van een slachtoffer van seksueel misbruik nodig. De verklaring is cruciaal omdat er meestal geen getuigen zijn.