We waren flink op weg om aan het spannendste deel te beginnen toen het alarm afging op hun gsm's. Ik dacht een oefening, dat gebeurde wel vaker in de loop der jaren bij organisaties. Niemand maakte zich er druk om en meestal ging de training gewoon door. Dit keer merkte ik dat de vrouwen heel serieus met urgente blikken naar beneden stormden. 'Oei', dacht ik... 'echt brand'? Dus ik griste mijn tas mee en rende achter ze aan. Het bleek dat een vrouw van 78 gewond voor de deur van het gemeentehuis lag.

 

Ik zag voor mijn ogen het ultieme teamwerk zich ontvouwen. Ze schoten allemaal in hun oranje hesje. De één begon het verkeer om te leiden, de ander vertelde de handhavers die de vrouw overeind hadden gezet dat ze moest blijven liggen, de derde had twee dekens om de vrouw in te wikkelen en warm te houden en in haar andere hand een hartdefibrillator voor de zekerheid, de vierde hield een paraplu boven haar tot de ambulance kwam wat nogal even duurde. Er werd niets afgesproken, ieder nam als vanzelfsprekend haar taak op zich: snel en accuraat.

 

Tja, daar kan geen training tegen op. We hadden nog een half uur om na te praten en kon de vrouwen van harte complimenteren. Over twee maanden zie ik ze weer en ik verheug me er nu al op.