Ben wel drie keer naar de avondmavo gegaan en drie keer ging ik nooit... Eén avond mavo was gevestigd in het Barlaeusgymnasium aan het Leidseplein in Amsterdam. Dan ging ik met mijn tas vol boeken en dan dacht ik: “Tja... ik kan nu wel gaan... maar ik kan ook gaan dansen” en dan ging ik dansen. Wel met een schuldgevoel maar die werd al snel minder na een paar martini's. Zei ik tegen mijn toenmalige geliefde dat ik keurig naar school was gegaan.

 

Vrouwen die heel volwassen overkwamen, daar keek ik tegenop en wat maakte ik mezelf klein. Oh wat heerlijk dat dat niet meer hoeft. Als ik toen had geweten dat ik ooit mensen zou trainen in het 'gelijkwaardig' voelen dan was ik van mijn stoel gerold van verbazing. 

 

Ik was ook van mijn stoel gerold als ik toen had geweten dat vrouwen waar ik zo tegen op keek zich ook weer kleiner voelden dan anderen. Daar kwam ik later achter. Een groepje vrouwen dat altijd zo statig stond te praten met elkaar en waar het niet eens bij me opkwam eens bij ze te gaan staan, leerde ik later beter kennen. En wat denk je? Ze hadden het ook... als overlevingsstrategie hou je dan de neus in de wind.

 

Vrouwen waar ik bang van was bleken later bang voor mij te zijn geweest. Ik blijk ook mijn neus in de wind te hebben gestoken uit angst en afweer terwijl ik dacht dat ik angstig in een hoekje stond. Daardoor kwam ik er achter dat de meeste mensen (dus ook mannen) die zich arrogant voordoen eigenlijk verlegen zijn en dat compenseren. Zonde van onze tijd... maar goed. 

 

We komen er allemaal achter dat het totaal onnodig is om onszelf kleiner of groter te maken. Ik doe vaak een oefening met mensen om ons gelijkwaardig te voelen. De arrogantie uitademen of de kleinheid uitademen en tegen jezelf zeggen: “Wij zijn gelijkwaardig.” Wat anderen ook verdienen, uitstralen, hoge banen hebben of juist niet... wel of niet gestudeerd hebben, wel of niet op podia staan en lezingen geven, wel of niet boeken schrijven, politiek bedrijven, artikelen schrijven... wij zijn gelijkwaardig!

 

Ik merkte toen ik het zelf ging beoefenen dat ik me binnen één seconde gelijkwaardig ging voelen zodra ik het me bewust was dat ik me kleiner of groter maakte dan een ander. Dan adem ik uit en denk: “Wij zijn gelijkwaardig” en dat geloof ik dan ook en hup het is over. Het doet meteen iets met de communicatie, met mezelf, met mijn lijf, met de ander en het veranderde mijn leven. Op het moment dat ik het doe ben ik compleet mezelf en dat is lekker!

 

Hoe? Het is makkelijker dan we denken, we denken het onszelf moeilijk: 'Oohhh... dat kan ik niet of zo ben ik niet'. Het is een gewoonte geworden ons kleiner te maken. Doe het maar: kies iemand uit waar je dat kleine gevoel bij hebt... je gaat goed tegenover die gene zitten... billen ferm op de stoel, rug recht, je gaat rustig ademen. Je krijgt waarschijnlijk allemaal afkickverschijnselen, net alsof je van roken afkickt. Je accepteert de afkickverschijnselen compleet en weet: het hoort erbij. Je krijgt knikkende knieën, een wild kloppend hart, je gaat zweten. Je zegt tegen jezelf: “Goed zo laat maar gebeuren: maar we zijn wel gelijkwaardig.” Je kijkt de ander in de ogen en zegt wat je te zeggen hebt met respect voor jezelf en de ander. Als je merkt dat het werkt... dat je je inderdaad gelijkwaardig gaat voelen dan weet je het voor de rest van je leven. Het doet ook iets met de ander en je doorbreekt een patroon waar je met elkaar in zit. Gedachten hebben enorme kracht en uitademen geeft rust.

 

Dus van nu af aan: of iemand nu meer verdient of minder, een hogere positie heeft of niet, wel of geen werk heeft, man of vrouw is, groot of klein, paars of groen, dik of dun, oud of jong, universitair of vmbo, Concertgebouw of Hazes, hoogleraar of vuilnisman en waar op de wereld ook vandaan: "We zijn gelijkwaardig!"