Volgens Defence for Children hebben kinderen als Amir ook zonder verblijfsvergunning recht op passende hulp, op grond van het VN-Kinderrechtenverdrag. Hierin staat dat een kind met een beperking een volwaardig leven moet kunnen leiden waarbij de waardigheid van het kind verzekerd is. Bovendien verbiedt artikel 2 van het verdrag discriminatie op grond van verblijfsrechtelijke status. Op het moment dat Amir nog geen verblijfsvergunning had, verbleef hij in een gezinslocatie met onvoldoende mogelijkheden tot de benodigde zorg. In het belang van het kind had moeten worden afgeweken van de regel dat een gezin zonder vergunning in een gezinslocatie verblijft.

Het belang van het kind moet steviger verankerd worden in de vreemdelingenwet, vindt Defence for Children. Dit voorkomt situaties waarbij een ernstig ziek kind niet van de discretionaire bevoegdheid (bevoegdheid die binnen bepaalde grenzen naar eigen inzicht kan worden uitgeoefend) van de staatssecretaris afhankelijk is. Amir was afhankelijk van staatssecretaris Dijkhoff omdat hij niet voldeed aan de voorwaarden voor een andere verblijfsvergunning. Defence for Children vindt het belangrijk dat het belang van het kind niet ondersneeuwt bij dergelijke verblijfsrechtelijke procedures. Het zou voor Amir niet doenlijk zijn om terug te gaan naar Afghanistan.

Amir heeft een zeldzame en progressieve stofwisselingsziekte. Hij is gebonden aan een rolstoel en is niet in staat zelfstandig te eten. Daarbovenop heeft hij epilepsie en een groeiachterstand. Jarenlang verblijft hij in een gezinslocatie in Emmen, een locatie die niet geschikt is voor een kind met een zware handicap. Uit een uitzending van Hart van Nederland in 2015 bleek ook dat thuiszorg hem bijvoorbeeld niet wilde helpen met douchen door gebrek aan de benodigde voorzieningen. 

Door: Redactie Nationale Zorggids