De coronamaatregelen treffen mensen met een beperking of chronische ziekte hard met uitsluiting en isolement als gevolg. Ieder(in) vraagt het kabinet en de Tweede Kamer bij het opstellen van deze plannen voor de ‘anderhalvemetersamenleving’ mensen met een beperking of chronische ziekte te betrekken. De maatregelen moeten ook voor hen kunnen werken. Het gaat hierbij hervatten van door de crisis gestopte zorg en ondersteuning, maar ook over vervoer, wonen, school, werk, het gebruik van de openbare ruimte en inkomen.

 

Bij de coronamaatregelen moet veel meer rekening worden gehouden met wat nodig en mogelijk is voor mensen met een beperking of chronische ziekte. Een voorbeeld hiervan is dat de toegankelijkheid van de treinen voor rolstoelgebruikers wordt vergeten in het nadenken over het aanpassen van het openbaar vervoer. Of dat bij het verplicht gebruik van een winkelkarretje in de supermarkt niet uitvoerbaar is voor rolstoelgebruikers.

 

Ook het preventieve gebruik van beschermingsmiddelen is nog steeds niet goed mogelijk omdat bij de verdeling vooral wordt uitgegaan van inzet bij (mogelijke) besmetting. Het gebruik van beschermingsmiddelen kan helpen het sociaal isolement van mensen met een beperking of chronische ziekte te doorbreken en bezoek weer mogelijk te maken.

 

 

De algemene maatregelen tegen corona zijn niet zomaar geschikt voor veel mensen met een beperking of chronische ziekte. Voor hen is een samenleving met anderhalve meter afstand, vanuit hun beperking of hun ondersteuningsvraag bezien, in veel gevallen onmogelijk of zelfs levensbedreigend. Of het nu gaat om het begeleiden van iemand met een visuele beperking, het verwisselen van een infuus bij een kind, het duwen van een rolstoel, assistentie bij eten, drinken of toiletgang, of het begeleiden van iemand met een verstandelijke beperking of autisme.

 

Heel veel mensen met een beperking of chronische ziekte hebben lijfelijk nabijheid, contact en aanraking nodig. Nabijheid is in hun leven een gegeven.

 

Daarom roept Ieder(in) op ervaringsdeskundigen (en hun organisaties) te betrekken bij het opstellen van de plannen en protocollen. Ook moeten zij kenbaar kunnen maken wat zij nodig hebben om deze crisis door te komen. Dit om onevenredige achterstelling en uitsluiting te voorkomen. In alle fases van de crisis, zowel in de acute fase, als bij de stappen waarmee maatregelen worden afgebouwd, moeten ze betrokken worden bij het crisisplan voor mensen met een beperking of chronische ziekte.

 

In een brief (hieronder te downloaden) aan de Tweede Kamer en het kabinet vraagt Ieder(in) het volgende:

 

 

Voor dit laatste punt, de bezoekregeling wil Ieder(in) samen met organisaties voor mensen met een (verstandelijke) beperking weten waarom die zo stringent is en hoe meer maatwerk mogelijk is. Uit cijfers van het CIZ en de zorgkantoren blijkt dat 72 procent van de mensen met een beperking die in een instelling wonen, geen grotere fysieke kwetsbaarheid hebben dan mensen zonder een beperking. Toch zijn instellingen in de gehandicaptensector vrijwel volledig afgesloten voor bezoek. Mensen kunnen hun kinderen of familieleden niet of nauwelijks bezoeken. Ook is er nog geen enkel perspectief dat mensen met een beperking zelf weer op bezoek kunnen bij familie, naasten en vrienden.

 

Vraag is wat deze opsluiting rechtvaardigt en wat er aan maatregelen nodig is om de bezoekregeling te versoepelen. Lidorganisaties van Ieder(in) die mensen met een verstandelijke beperking en hun ouders vertegenwoordigen vragen hier in een separate brief aan de Tweede Kamer aandacht voor.