“Maar maak je om mij geen zorgen”, laat hij meteen weten. “Alles wat ik deed, doe ik nog steeds.” Toch realiseert hij zich dat hij geluk heeft gehad. “Lyme kan heel vervelend uitpakken. Bij mij is de schade beperkt tot gezichtsverlies in mijn rechteroog; ik zie een kleine zwarte vlek als ik met dat oog ergens op focus. Eind april hoor ik wat de vooruitzichten zijn.”

Behandeling thuis

Hij heeft nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Ook nu was opname niet nodig. De antibioticumbehandeling volgde Cees niet in het Jeroen Bosch Ziekenhuis, maar gewoon thuis. “Heel fijn dat dat kan”, zegt hij. “Alleen de eerste toediening was in het ziekenhuis, omdat ze willen zien hoe je daarop reageert. Daarna kwam vijftien dagen lang een gespecialiseerd verpleegkundige van Vivent bij ons thuis langs om het antibioticum via het infuus te geven. Dan zat ik gezellig met zo’n man of vrouw een half uurtje te kletsen in de serre met een kop koffie.”

“Los van de schrik die er aanvankelijk was en de zorg die ik heb over het herstel van mijn oogzenuw, overheerst het gevoel dat ik het er goed van heb afgebracht. Er is uitstekend voor me gezorgd. Het komt goed. Deze zomer doen Rit en ik de rugzakken weer om en trekken we de bergen in.”