Uit het onderzoek van Kaspers blijkt dat van ruim veertig procent van de ouderen bij de partner bekend was dat de patiënt een voorkeur had voor al dan niet reanimeren in het geval van een hartstilstand. Een ruime meerderheid (dertig procent) van deze groep koos daarbij voor niet reanimeren. Van deze ouderen had veertig procent hun wensen besproken ook met hun arts. Ouderen met een wilsverklaring hadden niet alleen vaker een voorkeur dan de ouderen zonder een dergelijke verklaring, maar zij hadden hun wensen ook vaker besproken met hun arts. Tenslotte bleek dat de voorkeuren van ouderen meestal niet veranderen tussen de drie maanden en drie dagen voor het overlijden.

 

Voor het geven van passende zorg in de laatste fase van het leven is het belangrijk dat de voorkeuren van ouderen bekend zijn. Niet alleen bij hun naasten maar ook bij de behandelend artsen. Dat de wensen van patiënten in de laatste maanden van het leven niet veranderen, geeft aan dat het vastleggen van deze wensen zinnig is. “De resultaten uit het proefschrift suggereren dat het stimuleren van patiënten om met hun naasten en artsen te bespreken wat hun voorkeuren zijn voor al dan niet behandelen in de laatste levensfase nodig en belangrijk is,” aldus Kaspers. 

 

Kaspers vroeg aan naasten van overledenen uit twee onderzoeksdatabestanden om via een vragenlijst de laatste drie levensmaanden van de overledene te beschrijven. Zij gebruikte daarvoor de gegevens van deelnemers aan de Longitudinal Aging Study Amsterdam (LASA), een onderzoek naar veroudering dat de Vrije Universiteit sinds 1991 uitvoert op verzoek van het Ministerie van VWS, en het Cohort Wilsverklaringen rond het het levenseinde van het VU medisch centrum in Amsterdam. Zo kreeg Kaspers gegevens van 168 overledenen uit het LASA-onderzoek dat representatie is voor Nederlandse ouderen en van 175 ouderen uit het wilsverklaringencohort dat representatief is voor mensen met een wilsverklaring.

 

© Nationale Zorggids