"In mijn ideale wereld gaf ik de hele dag borstvoeding. Overal, waar dan ook. En als zwangere vrouw, vol onwetendheid zou me dit lukken. Het zag er bij 'anderen' zo makkelijk uit. Ik had me inmiddels al 200x gek laten maken door de moedermaffia dat borstvoeding de beste voeding zou zijn voor je baby. Dus nadat ik beviel van Fender, wilde ik dat ze hem meteen aan mijn borst zouden leggen. Simpel, zou je denken...", begint Roxeanne haar openhartige verhaal.

Maar zo simpel was het niet. "De druk die ik voelde om te presteren was ongekend. Fender wilde maar niet happen en als hij eindelijk hapte, deed het ongelofelijk veel pijn, want hoe makkelijk het er ook uit ziet, ik had na 3 dagen scheuren in mijn tepel. Ondertussen huilde mijn kind van de honger, dus kochten we een kolfapparaat. Eindelijk iets dat werkte. Maar na een week werd mijn productie steeds minder. Het maakte me letterlijk geobsedeerd, want dit moest me lukken."

Jaloers

Ook een lactatiekundige en medicatie boden geen uitkomst. "Ik merkte dat mijn kindje wel happy was, maar ik allesbehalve. Na weken op 2 uur slaap te hebben geleefd en ik erachter kwam hoe snel de tijd was gegaan, zonder dat ik er oprecht van had genoten, besloten we te stoppen met het geven van borstvoeding."

Dat doet ruim een jaar na de geboorte van Fender nog steeds een beetje pijn. "Nog steeds kan ik jaloers worden als ik andere moeders borstvoeding zie geven. Ik vind het zo puur, zo kwetsbaar."

Mocht er ooit een tweede komen, dan wil Roxeanne nogmaals proberen borstvoeding te geven. "Maar lieve mama’s, ik deel dit verhaal omdat ik weet hoe zwaar het soms kan zijn om dit vol te houden. Dat alle mooie plaatjes en video’s soms een keerzijde hebben en dat je daarin echt niet de enige bent. Ik ken je druk en ik snap hoe graag je het allemaal ‘goed’ wil doen. Maar weet: Dat doe je!"

Door: ANP