“Omdat er bij de psycholoog een wachtlijst was, werden mijn ouders en ik verwezen naar het buurtteam”, vertelt Paulijne. “We kregen beiden ondersteuning. Alleen mijn verhaal vertellen, luchtte al enorm op.”

Samen met Sharon verwoordt Paulijne 3 leerdoelen. “Ik wilde zelfverzekerder worden in mijn contact met leeftijdsgenoten. Daarnaast wilde ik me rustiger voelen op school. ’s Avonds wilde ik ontspannen naar bed gaan en rustig slapen.” Sharon en Paulijne maken een bolletjesschema gericht op haar vrienden, familie, gezin en vrije tijd. “Bij iedere vriendin vertelde ik wat de vriendschap voor mij betekent. Voorheen wilde ik iedereen plezieren. Nu zag ik letterlijk op papier dat ik genoeg leuke vriendinnen heb. Dat gaf rust. Een van mijn vriendinnen gaat soms een periode wat meer met anderen om. Ik werd daar altijd onzeker van. Nu trek ik in zo’n periode ook meer naar andere vriendinnen, want ik weet: ik heb genoeg leuke vriendinnen.”

Om Paulijnes angsten in bed te verminderen, introduceert Sharon het 4G-schema (gebeurtenis, gedachte, gevoel, gevolg). Paulijne: “Dit schema gaat uit van een gebeurtenis. Die kun je niet beïnvloeden. Je kunt wel je gedachten erover veranderen. Deze bepalen je gevoel en je gedrag. Ik was in bed vaak bang voor geesten. Daar had ik allerlei enge gedachten over. Toen ik me bedacht dat mijn overleden oma over me waakte, werd ik veel rustiger. Als gevolg sliep ik beter en werd ik uitgerust wakker.” Sharon en Paulijne bespreken tevens dat Paulijne een keuze heeft in de artikelen die zij leest en de programma’s die zij kijkt. “Ik weet nu dat ik geen verhalen over geesten moet lezen voor het slapen.”

Omdat Paulijne naast paniekerige gedachten ook een druk op haar borst ervaart, raadt Sharon haar aan om naar de huisarts te gaan. Een Mensendieck-therapeut stelt vervolgens hypoventilatie vast. “Ik ademde te hoog, waardoor ik niet voldoende zuurstof binnenkreeg. Met ademhalingsoefeningen verdween dit.”

“Doordat het op allerlei terreinen beter met Paulijne gaat, gaat het op school ook beter”, vertelt Sharon. “Voorheen was ik steeds gestrest”, vult Paulijne aan. “Nu leerde ik loslaten en relativeren. Als ik een keer een slecht cijfer haal, kan ik nog steeds dokter worden.” In een afrondende presentatie vertelt Paulijne haar ouders wat ze leerde. “Ik voel me blijer en ben zelfverzekerder richting klasgenoten en vriendinnen. Ik ben nog steeds perfectionistisch, maar kan beter omgaan met spanning. Zonder Sharon was dit me niet gelukt. Toch kwamen de meeste oplossingen uit mezelf. Sharon stelde me vragen en liet me zien wat er wél goed ging, zo kwam ik op ideeën. Ik vroeg mijn moeder bijvoorbeeld om een Psalm voor me op papier te zetten. Door de mooie woorden word ik rustig.”

Afscheid nemen van Sharon was voor Paulijne ingewikkeld. “Ik weet dat ik altijd terug mag komen bij het buurtteam. Het is als zelfstandig leren fietsen. Als je net leert fietsen, is het fijn dat iemand je zadel vasthoudt.”

(Dit is een advertorial van Lokalis)