Van de twee miljoen mensen met een langdurige beperking, valt slechts 5 procent onder de Wet langdurige zorg (Wlz). De overgrote meerderheid is aangewezen op zorg uit de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo), Jeugdwet en/of Zorgverzekeringswet. Het gaat hierbij om mensen met - een combinatie van - verstandelijke, lichamelijke of zintuigelijke beperkingen, niet-aangeboren-hersenletsel of autisme, soms met bijkomende psychiatrische klachten.

Helaas hapert het bij het organiseren van voldoende en passende zorg via gemeente en/of verzekeraar nog veel te vaak. De verantwoordelijkheid voor langdurige zorg overstijgt de zorgwetten en domeinen en gaat over veel meer dan alleen de Wlz, concludeert Ieder(in).

“Willen we de gehandicaptenzorg in Nederland voor alle mensen met een langdurige beperking en voor hun naasten beter inrichten, dan is een brede en ambitieuze benadering nodig. Gehandicapten verdienen een eigen zorgpact”, zegt Illya Soffer, directeur van Ieder(in). Zaken die daarin geregeld moeten worden zijn onder meer doorzettingsmacht waar het fout loopt en één loket voor de zorgaanvraag.

In de brief aan de Kamer bepleit Ieder(in) zo’n gehandicaptenpact met daarin harde afspraken over langdurige zorg voor iedereen die daar dagelijks op is aangewezen. Daarbij moet voorop staan wat mensen nodig hebben en niet zozeer wat de afzonderlijke wetten of regels bepalen. Die afspraken moeten ‘domein- en wettenoverstijgend’ zijn, want juist door de schotten en verschillen tussen de wetten lopen mensen vast in het rondkrijgen van de noodzakelijke langdurige zorg.

Door: Redactie Nationale Zorggids