In mijn vezels voelde ik het ‘patiënt-zijn’. Iets wat ik tot dan toe (na vier weken ziekenhuis) had weten te vermijden. Ik lag daar, elke dag in pyjama, niet in staat om veel te bewegen, niet in staat om mijn geest te scherpen.

 

En dan komt Lily binnen….zachtjes, behoedzaam en respectvol, ze komt met haar karretje met verzorgingspullen. Ze hangt het bordje ‘Niet storen’ op. De verpleging is op de hoogte. Ze vraagt vriendelijk hoe het gaat en wat mijn wensen zijn. Ze dempt het licht, en verhoogt het bed. Ze masseert de ene keer mijn voeten, de andere keer mijn hoofd. Haar handen voelen zacht en ze maakt contact via haar handen met mijn lijf, ik voel dat ze ‘erbij’ is, ik voel haar mededogen en betrokkenheid…ik kan me overgeven…en ik ontspan…. Daardoor (en geluxeerd door de vele opiaten) val ik vrijwel onmiddellijk in slaap..iets wat mij in de nachten nauwelijks lukt omdat ik de ontspanning niet kan vinden.

 

Het voelt weldadig. Ik voel me even geen patiënt, maar een mens die aandacht en verzorging nodig heeft afgestemd op de breekbaarheid waarmee ik in dat bed lig. Precies dat is wat Lily geeft, doorgeeft, natuurlijk: vanuit haar professie, maar meer nog vanuit de intentie, de gedrevenheid, waarmee zij haar vak als complementaire zorgverlener vormgeeft.

 

Nadat ze weg was en ik weer langzaam bij was gekomen, liep ik mijn gebruikelijke rondje over de afdeling. De verpleegkundige die achter de balie zat zei tegen mij: jij ziet er ontspannen uit, heel anders dan eerder vanmiddag. Ik keek in de spiegel en zag dat de harde trekken die zich inderdaad in mijn gezicht lieten zien, waren verzacht. Ik voelde me ook beter, niet zozeer anders, maar beter in de zin: beter in staat om om te gaan met de spanningen die er rond mijn gezondheid waren.

 

Het mijzelf overgeven aan de koesterende handen van Lily hielp mij om mezelf over te geven aan de stroom van het proces rond mijn behandelingen. De pijn bleef even erg, de zwakte van mijn lijf idem…ik kon het gewoon wat beter handelen.

 

Het was voor mij waardevol om in die weken een stukje van mezelf aan haar te geven met liefdevol aandacht en aanraking. Zodat ze verbonden bleef met haar eigen geest en lichaam en eigenwaarde. Helpen om haar lijfelijk en geestelijk te ontspannen in het proces van ziek-zijn met een knik en een lach. Omdat dat veel voor haar betekende in die weken vroeg de patiënte mij als dank haar verhaal te delen.