Tientallen jaren werd gedacht dat posttraumatische stress niet voorkwam bij jonge kinderen. Er werd namelijk gedacht dat zij ervaringen niet opsloegen in het geheugen. Ook dacht men dat een behandeling zinloos zou zijn door de communicatiebarrière met jonge kinderen.

Nieuwere onderzoeken laten zien dat jonge kinderen (0-7 jaar) juist wel allerlei emotionele, lichamelijke en gedragsproblemen ontwikkelen als gevolg van traumatische ervaringen. Hierdoor kunnen ze problemen krijgen zoals nachtmerries, slechte concentratie of woede-uitbarstingen. Ook kunnen ze lichamelijke klachten ervaren zoals hoofd- en buikpijn. Ook kunnen ze extra aanhankelijk zijn of een achterstand ontwikkelen op het gebied van lichaam, emoties, sociale contacten of cognitie. Om de gevolgen en klachten zoveel mogelijk te beperken is het van belang om zo snel mogelijk een traumabehandeling in te zetten.

Herkenning

Hierbij is het van belang om traumareacties te herkennen, wat helaas moeilijk kan gaan bij jonge kinderen. Zij kunnen namelijk veel verschillende klachten hebben die niet te herleiden zijn tot specifieke traumatische gebeurtenissen.

Daarom zal een hulpverlener bij het eerste contactmoment het kind en ouder systematisch bevragen over ingrijpende gebeurtenissen en of het kind er nog last van heeft. Hierbij wordt een protocol gebruikt voor screening, diagnostiek en classificatie met een overzicht van reacties per ontwikkelingsfase. Dit is genaamd het DSM-classificatiesysteem, waarbij het DSM-5 geldt voor PTSS bij kinderen onder de 6 jaar. Het specifieke protocol houdt rekening met het feit dat jongere kinderen de ervaringen moeilijk kunnen verwoorden. Hiermee wordt de kans op herkenning veel groter.

Door: Nationale Zorggids