De zorg in Nederland wordt opgedeeld in eerste, tweede en derdelijnszorg. Huisartsen vallen onder de eerste lijn: zij fungeren als poortwachter. Specialisten behandelen alleen patiënten die vanuit de eerste lijn doorverwezen zijn, zij behoren daarom tot de tweede lijn. “In de proeftuin zijn afspraken gemaakt om de specialist in de eerste lijn zijn werk te laten doen,” zo legt professor Dirk Ruwaard, hoogleraar aan de Universiteit Maastricht, uit. “Zo ontstaat er een soort tussenstation waarmee beoogd wordt dat mensen niet onnodig naar de tweede lijn worden verwezen.” De specialisten zien de patiënten onder de regie van de huisarts. Op die manier ontstaat een anderhalve lijnszorg, ofwel een eerstelijnspluszorg.

 

Tijdens een pilot werd een specialist in een huisartsenpraktijk geplaatst. In deze situatie moeten de huisarts en de specialist erop letten dat er niet een te warme relatie tussen hen ontstaat, waardoor de huisarts de patiënten te snel naar de specialist stuurt, zo bleek. Daarnaast is er nog een logistiek aspect. Het is namelijk niet de bedoeling dat de specialist voor een patiënt naar de huisartsenpraktijk komt. Ruwaard heeft dan ook besloten om twee aparte centra op te zetten. Diverse specialisten behandelen hier, na verwijzing van de huisarts en onder regie van de huisarts, patiënten. 

 

Eén van de doelen van de proef is om de kosten van de zorg naar beneden te brengen. Ruwaard: “We kijken niet alleen of dit leidt tot goedkopere zorg, maar ook hoe patiënten en artsen deze zorg ervaren en of de kwaliteit van de zorg goed op peil blijft.”