De verhalen van Michiel Bal (47) en Margot Boeve (48) hebben meerdere overeenkomsten. Allebei altijd gezond, actief en gedreven in hun werk. Michiel als communicatieadviseur bij de Gasunie, Margot als kinderarts en medisch manager in een ziekenhuis. Bij beiden lijkt er in eerste instantie niet iets ernstigs aan de hand als ze corona krijgen. Maar dat verandert al snel. Post-COVID zette hun levens stil. ‘Ik was tot niets meer in staat en had geen enkel vooruitzicht op herstel’, vertelt Michiel.

Michiel: maandenlang op bed

Michiel krijgt in september 2020 corona. Waar zijn vrouw snel weer beter wordt, gaan de klachten bij hem niet weg. ‘Ik werd maar niet beter, lag maandenlang op bed en kon bijna niets meer’, vertelt Michiel. Zijn kinderen brengen hem eten op bed en hij moest de hele dag uitrusten om het avondeten met het gezin vol te houden. ‘Ik kreeg bovendien steeds meer last van prikkels en vergat woorden. Dat maakte me terughoudend in het voeren van gesprekken met anderen, waardoor ik nog meer in een isolement raakte.’ Uiteindelijk komt Michiel in het UMCG Centrum voor Revalidatie in Haren (Beatrixoord) om aan zijn herstel te werken. Daar krijgt hij te horen dat hij er rekening mee moet houden dat hij niet meer de oude wordt. ‘Heel confronterend.’

Margot: nog nooit zo ziek geweest

Ook Margot is tot bijna niets meer in staat als ze maart 2021 corona krijgt. ‘Ik ben nog nooit zo ziek geweest’, vertelt ze. Wekenlang heeft ze veel klachten: van hevige hoofdpijn en hoesten tot misselijkheid en zware benauwdheid. ‘Ik stond echt in de overlevingsstand: eten, drinken, slapen. En zelfs dat ging moeizaam. De supermarkt is om de hoek, maar toch moest ik onderweg meerdere keren uitrusten.’ Margot woont alleen. Met hulp van buren, vrienden en familie gaat het na verloop van tijd langzaam maar zeker iets beter. Zeker na een zomer op Terschelling die in het teken staat van rusten en herstellen. ‘Na die zomer probeerde ik mijn werk als kinderarts weer op te pakken, maar ik onderschatte hoe weinig ik eigenlijk kon.’

Michiel: revalidatie als keerpunt 

Voor Michiel blijkt de revalidatie in Beatrixoord een keerpunt in zijn herstel. Stapje voor stapje gaat het iets beter met hem. Ook zijn huisarts en de bedrijfsarts bij Gasunie denken actief mee en uiteindelijk lukt het Michiel om weer aan het werk te gaan, nu ongeveer een jaar geleden. ‘Dat ging in kleine stapjes. Eerst een paar uur per week en vervolgens rustig opbouwen. Wat me heel erg heeft geholpen waren alle bemoedigende woorden van collega’s. Dat heeft me echt goed gedaan en is ook iets wat ik van dit alles heb geleerd. Het heeft zoveel waarde om iets positiefs tegen iemand te zeggen, terwijl het een kleine moeite is. Ik doet het zelf veel vaker dan voorheen.’ 

Michiel is nu, zoals hij het zelf omschrijft, ‘grotendeel hersteld’. ‘Ik heb nog wel last van prikkels die anders binnenkomen dan vroeger, maar daar kan ik mee omgaan. Ik ben nu bezig om alles wat er gebeurd is een plek te geven. Dat kost tijd.’ Als symbolische afsluiting van zijn fysieke revalidatie rende Michiel in oktober 2022 de 4 Mijl van Groningen.  

Margot: keer op keer terugval

Terwijl Michiel na een lang en zwaar traject beetje bij beetje de weg terug wist te vinden, kampte Margot keer op keer met een terugval. Op haar werk pakt ze kleine taken op, privé spreekt ze weer meer met vriendinnen af. Maar het gaat niet zoals voor corona, het werk valt haar zwaar en ze komt opnieuw maanden ziek thuis te zitten. Als ze maanden later opnieuw aan de slag gaat, heeft ze nog steeds beperkt energie. ‘Toen ik weer patiënten zag, deed ik de gesprekken zittend. Ik liet de verpleegkundige baby’s naar de onderzoekstafel tillen. Ook had ik moeite om me te concentreren.’  

Een nieuwe terugval is een keerpunt voor Margot. ‘Ik liep in de supermarkt, keek op mijn lijstje en eenmaal aangekomen bij het schap, wist ik voor de zoveelste keer niet meer wat ik daar moest hebben. Daar werd ik heel emotioneel van.’ Samen met haar leidinggevende stelt Margot vast dat terugkeren in haar oude functies er niet in zit. ‘Ik had al losgelaten dat ik niet al mijn oude taken weer ging oppakken, maar mijn inzet was wel om een paar dagen in de week kinderarts te kunnen blijven. De constatering dat dat niet ging lukken: dat hakte erin.’

Als deelnemer van Lifelines doet Margot mee aan een onderzoek. Door dit onderzoek komt ze erachter wat haar herstelt belemmert. ‘Mijn hartslag gaat teveel omhoog als ik stilsta. Mijn lichaam pompt dan te weinig bloed rond en er gaat ook te weinig bloed naar de hersenen. Dat was ineens een duidelijke verklaring voor veel van mijn klachten.’ Samen met een internist stelt Margot vast wat er gebeurd moet zijn. ‘Ik ben in het begin erg ziek geweest, dat zorgde voor enorm conditieverlies, en door deze aandoening kan ik mijn conditie niet goed opbouwen.’

Margot: spreekbuis voor post-COVID patiënten

Margot kan niet meer aan het werk als kinderarts. Met voldoende rusten gedurende de dag kan ze wel dingen doen, maar veel energie heeft ze niet. ‘Het gaat wel iets beter dan in het eerste jaar van mijn ziek zijn en ik heb gelukkig een netwerk van lieve vrienden en familie om me te helpen, daar ben ik dankbaar voor. Maar feit is wel dat ik minder actief ben dan mijn 82-jarige moeder. Steeds weer thuiszitten voelde als falen. Inmiddels zit ik in de berustingsfase. Ik merk dat ik het begin te accepteren, maar het doet wel pijn.’
Nu ze niet meer aan het werk kan, wil Margot zich inzetten voor patiënten met post-COVID. ‘Laat mij maar een spreekbuis voor hen zijn. Het is belangrijk om te vertellen over de impact van post-COVID op de levens van ontzettend veel mensen en waarom het belangrijk is dat er meer financiering komt voor verder onderzoek.’