In de wetswijziging was voor een aantal zaken al duidelijk wanneer de ministers een oordeel kunnen vellen, zoals bij: een toename van het aantal fte aan zorgverleners, een verhoging van de kwalificaties die zorgverleners moeten hebben als er sprake is een nieuwe wijze van zorgverlening, of een nieuwe manier van organiseren van de zorg (die investeringen met zich meebrengt voor bouwkundige, ruimtelijke, technische of organisatorische aanpassingen). 

Criteria voor oordeel van de ministers over kwaliteitsstandaarden

Eén van de criteria waarover De Jonge een oordeel wil kunnen uitspreken, betreft zorg waar jaarlijks naar verwachting minstens veertigduizend mensen voor in aanmerking komen. In een dergelijk geval willen de ministers zeggenschap hebben. Als het om nieuwe vormen van zorg gaat, geldt dat voor standaarden waar jaarlijks naar verwachting minstens vijfduizend mensen gebruik van zullen maken. 

Situaties waarin geen oordeel van de ministers van VWS nodig is

De Jonge heeft ook situaties in zijn voorstel genoemd die volgens hem geen grote financiële gevolgen hebben en waarbij dus geen oordeel van de ministers nodig is. Bijvoorbeeld wanneer er slechts tot 10 procent meer zorgverleners nodig zijn om aan een nieuwe standaard te voldoen. In een dergelijk geval is een oordeel van de ministers niet nodig. Ook wanneer een bepaald aantal zorgverleners in een standaard worden vervangen door een gelijk aantal zorgverleners van een ander type, is een oordeel niet nodig. Als voorbeeld noemt hij de vervanging van honderd artsen op de spoedeisende hulp door honderd intensivisten.

De Jonge beoogt met het schetsen van de criteria te willen voorkomen dat "inperking van de vrijheid van medisch handelen niet verder gaat dan strikt noodzakelijk." 

Door: Nationale Zorggids