Er is meer duidelijkheid nodig over wat goede vertegenwoordiging inhoudt in de zorg. Vertegenwoordigers behartigen de belangen van patiënten en cliënten die zelf niet in staat zijn beslissingen te nemen over zorg en behandeling. Knelpunten in de praktijk hebben vaak te maken met onduidelijkheid over de bevoegdheden van vertegenwoordigers en met gebrekkige communicatie. De Gezondheidsraad beveelt aan dat beroeps- en patiëntenverenigingen samen een handreiking opstellen over wat zorgverleners, patiënten en vertegenwoordigers van elkaar mogen verwachten. Dat schrijft de raad in een advies aan de minister van Volksgezondheid.
Het is van belang dat zorgverleners tijdig, bijvoorbeeld aan het begin van de behandelrelatie, bespreken wie de patiënt vertegenwoordigt als hij zelf geen beslissing meer kan nemen. Dit kan een familielid zijn, iemand anders die de patiënt zelf heeft aangewezen of een mentor of curator. In de praktijk bestaat behoefte aan meer voorlichting over de taken en bevoegdheden van de diverse typen vertegenwoordigers. De wettelijke bepalingen over vertegenwoordigers sluiten niet altijd goed op elkaar aan en verschillen soms ook van wat er in de praktijk van vertegenwoordigers wordt verwacht.
Signalerende en informerende taak
Veel artsen zien de vertegenwoordiger niet alleen als beslisser, maar ze vinden dat deze ook een signalerende en informerende taak heeft. Goede communicatie tussen zorgverleners, patiënten en vertegenwoordigers is cruciaal. Als zorgverlener en vertegenwoordiger het niet eens kunnen worden over wat het beste is voor de patiënt adviseert de raad een onafhankelijke deskundige in te schakelen of een moreel beraad te houden. Ook beveelt de raad aan dat zorginstellingen een vertrouwenspersoon aanstellen die vertegenwoordigers kan begeleiden en ondersteunen.
Door: Nationale Zorggids
