‘Tijdens mijn coschappen kwam ik erachter dat de snijdende vakken niet bij mij passen, ik houd meer van de beschouwende kant. Ik koos voor interne geneeskunde, het breedste vak.

Toen ik ging nadenken over een verdere specialisatie kwam ik uit bij nefrologie. Nefrologen zijn echt de ‘nerds’ van de interne geneeskunde en ik houd er erg van om puzzels op te lossen: als iets niet klopt, wil ik tot na de komma uitzoeken hoe dat komt. Maar uiteindelijk gaat het mij om de mensen; het contact met mijn patiënten is echt het mooiste van mijn vak. Ik heb veel chronische patiënten, ze komen hier dialyseren of ik zie ze op de poli. Sommigen van hen begeleid ik al zolang als ik hier werk, dat is nu ruim tien jaar. Ik ken de families en de verhalen en soms weten ze ook dingen van mij.

Als patiënten voor de keuze staan om te gaan dialyseren praat ik daar met ze over. Vaak zien ze er erg tegenop en dan helpt het als ik ze vertel wat de keuzes zijn en wat elke keuze betekent. Ik ben er dan meestal ook bij als ze starten. Maar het komt, vooral bij oudere patiënten, ook voor dat ze ervoor kiezen níét te starten. Dialyseren is ook gewoon ingrijpend, het is een parttimebaan waar je hartstikke moe van wordt. Het zijn échte gesprekken, je kunt ook niet doen alsof, dat voelt een patiënt onmiddellijk. Je moet echt om je patiënten geven. Dat maakt het werk voor mij waardevol. Die verbinding zie ik ook terug bij Bernhoven. We zeggen elkaar hier gedag. Collega’s zijn aanspreekbaar. Maar ik denk ook aan hoe in de coronatijd collega’s die hun eigen werk niet konden doen zich aanmeldden om te helpen op de corona-afdeling. Mensen zijn hier belangrijk. Dát maakt Bernhoven.’

Joy Lips, internist-nefroloog