Wensgeneeskunde is het uitvoeren van medische handelingen en het toepassen van medische technieken en producten zonder medische noodzaak. Dit soort geneeskunde kan de reguliere zorg onder druk zetten. Richtlijnen voor zorgverleners zijn gewenst, omdat zij het gesprek aangaan met de patiënt en omdat zij ‘nee’ kunnen zeggen. Daarnaast moeten cijfers ons concreter inzicht geven. Dit stelt het Centrum voor Ethiek en Gezondheid (CEG) in het signalement Wensgeneeskunde.
Een eenduidig antwoord op de vraag hoe individuele artsen moeten omgaan met wensgeneeskundige verzoeken, is niet te geven. In de praktijk zullen zorgverleners zelf grenzen moeten trekken tussen zorg die echt moet, zorg die juist niet moet en zorg die mag maar niet hoeft. Het CEG pleit ervoor dat de beroepsgroep het initiatief neemt tot een debat, zowel in eigen kring als breder in de maatschappij. Dat debat zou moeten leiden tot beroepsrichtlijnen die de zorgverlener helpen bij beslissingen over wensgeneeskundige behandelingen.
Doelmatigheid van zorg staat voor Nederland hoog in het vaandel: zorg verlenen waar die echt nodig is, met zo groot mogelijk effect en zo min mogelijk kosten. Hoe aanvaardbaar is wensgeneeskunde? Welke geneeskunde betalen we met elkaar en wat komt voor eigen rekening? Wie beslist daarover en op grond waarvan? En hoe garanderen we een rechtvaardige verdeling van schaarse collectieve middelen? Individuele zorgverleners krijgen verzoeken om nietmedisch noodzakelijke behandelingen of overwegen zelf om die aan te bieden. Het signalement biedt een aanzet tot verdere discussie.
