De groep ouderen die de wens heeft het leven te kunnen beëindigen zonder uitzichtloos lijden door ziekte is zeer klein. Het gaat maximaal om enkele tientallen mensen, schatten de onderzoekers op grond van indirecte cijfers. Deze ouderen komen wettelijk niet in aanmerking voor hulp bij levensbeëindiging.

Veel meer ouderen hebben echter de wens het leven zelf te kunnen beëindigen. Voor sommigen ligt bijvoorbeeld het accent op lijden, voor anderen op de wens om zelf de regie over het levenseinde te hebben, of op het voorkomen van aftakeling.

Hoeveel ouderen een actieve doodswens hebben zonder dat daar een medische aandoening aan ten grondslag ligt is onduidelijk. Volgens onderzoekers van vijf medische centra lijkt de omvang van deze groep vooralsnog 'zeer beperkt'. Zij verwachten echter dat het er de komende jaren meer worden, zo staat in de literatuurstudie Ouderen en het Zelfgekozen Levenseinde van ZonMw, een organisatie voor wetenschappelijk gezondheidsonderzoek.

Minister van Volksgezondheid Edith Schippers (VVD) had opdracht gegeven het rapport te maken omdat uit een eerdere verkenning over dit onderwerp bleek dat begrippen op het gebied van levensbeëindiging niet eenduidig zijn. Het gaat dan om begrippen als voltooid leven, klaar met leven, lijden aan het leven en levensmoe.

De uitkomsten van de studie worden gebruikt door de commissie van wijzen onder leiding van Paul Schnabel die Schippers en haar collega van Veiligheid en Justitie Ivo Opstelten (VVD) heeft ingesteld. Deze commissie buigt zich deze maanden over de juridische mogelijkheden en de maatschappelijke dilemma's met betrekking tot hulp bij zelfdoding aan mensen die hun leven voltooid achten.