De vakantieperiode is altijd wel een probleem in de zorg, iedereen heeft recht op vakantie en geeft zijn of haar voorkeur aan. Er wordt zoveel mogelijk rekening mee gehouden. Bij ons op het werk kan dat nog omdat wij nog geen externe planner hebben. Onze roosterplanner is een collega die zijn uiterste best doet om onze vakantiewensen te vervullen. Een helse klus, lijkt mij. Toch ontkom je er niet aan dat er gaten vallen in het rooster die dan worden opgevuld door collega’s uit de flexpool of ingehuurde zzp’ers. Dan hebben we ook nog te maken met onvoorziene situaties als collega’s om andere redenen uitvallen.
Weer aan het werk
Mijn vakantie zit er inmiddels alweer op, ik had ruim twee weken opgenomen en ging voor het eerst na 10 jaar ook weer echt weg uit de dagelijkse sleur. Ik had bedacht om mezelf verder te ontwikkelen in het schrijversvak. Dus een weekje geboekt in een leuk knus huis waar ik les kreeg van een Nederlandse schrijfster die al diverse boeken op haar naam heeft staan. Samen met nog zeven, voor mij nog, onbekende mensen zou ik deze week doorbrengen.
Het was hartstikke leuk en leerzaam en het gezelschap waar ik deel van uitmaakte was een gemêleerd groepje vrouwen die samen de liefde voor het schrijven deelde met elkaar. Dat maakte dat er ondanks de verschillen toch vrij snel een leuke band ontstond. Na deze geslaagde week had ik nog ruim een week vrij om thuis door te brengen. Die heb ik besteed om met vriendinnen gezellige uitstapjes maken. Daarna stond de wekker weer als vanouds te rinkelen. Er moest weer gewerkt worden!
Uitdaging
Nadat ik na mijn vakantie de invalapp weer geactiveerd had, zag ik een noodoproep staan die vroeg om een invaller op, een voor mij onbekende, groep bewoners in ons huis. Natuurlijk ken ik ze wel maar ben ik niet op de hoogte van hun aandoeningen, zorgplannen en begeleidingstechnieken. Toch wilde ik de uitdaging wel aangaan. Dus met de gedachte dat een verpleegkundige moet kunnen schakelen en uitdagingen niet uit de weg gaat, heb ik mij aangemeld voor deze openstaande dienst.
Begeleidingstechnieken
De verschillende manieren van het begeleiden van zorgvragers komen langs in de opleiding tot verzorgende en nog wat uitgebreider in de opleiding tot begeleider. Toch is het nooit compleet en voldoende want iedere zorgvrager is anders en vraagt om een andere stijl in begeleiden. De groep waar ik mocht invallen bestaat uit vrij zelfstandige mensen met een redelijk goed verstandelijk vermogen. En ik merkte dat ik daar best onzeker over was hoe ik deze mensen zou moeten begeleiden. Ik weet van mezelf dat ik niet altijd de natuurlijke gave heb om zorgvragers te wijzen op de gemaakte afspraken en doelen. Dat is dan ook een leerdoel van mij als verpleegkundige, vooral omdat de afspraken en doelen tot stand zijn gekomen met het oog op het welzijn van de desbetreffende zorgvrager. En voor onze bewoners is structuur en duidelijkheid heel belangrijk om zoveel mogelijk spanning te vermijden.
Met de gedachte; wat is het ergste wat er kan gebeuren, ging ik mijn dienst in en besloot er in vertrouwen op af te gaan. Ik kon van een afstandje naar mezelf kijken en merkte op dat ik als vanzelf elke bewoner de begeleiding aanbood die passend was. Bij de een met veel humor en luchtigheid, bij de ander met veel geduld en aandacht. Ook komt er zo nu en dan wat gedrag tevoorschijn wat als grensoverschrijdend zou kunnen worden ervaren. Een klap op mijn billen onder een handeling waarbij ik mijn handen niet vrij heb of een opmerking met seksueel tintje. Ik heb daar uiteraard mijn grenzen in maar besef ook dat er vaak sprake is van decorumverlies bij mensen met hersenletsel. Dus is het ook weer een uitdaging om daar op professionele wijze mee om te gaan.
Reflecteren
Als ik de dienst afsluit, volgt de overdracht met een collega. Ik bespreek hoe het mij verging en waar ik tegenaan liep. Mijn doelstellingen had ik bereikt, alle bewoners hebben de nodige zorg en begeleiding gekregen, er waren geen confrontaties en de dienst is rustig verlopen voor mijn zorgvragers en dus ook voor mij. Ik vond het zelfs nog leuk ook, terwijl ik altijd riep dat ik niet op die betreffende groep wilde worden ingedeeld. Voor nood mogen ze mij af en toe vragen. En ik was blij om nu te mogen zien dat ik gegroeid ben in het begeleiden van zorgvragers met een sterke eigen mening en redelijk goed verstandelijk vermogen. Ik kan met overtuiging en respect de afspraken duidelijk maken en overbrengen en sta in mijn kracht in het begeleiden van deze doelgroep.
Heel anders dan werken met mensen die juist niet kenbaar kunnen maken wat ze willen, maar zeker niet minder uitdagend. Ik ben eigenlijk best wel trots hoe wij als team zo natuurlijk kunnen schakelen in onze begeleiding naar onze zorgvragers toe. Echt elke zorgvrager heeft een andere stijl en dat wij die kunnen bieden maakt dat onze bewoners begrepen en gehoord worden. Dat is toch de wens van ons allemaal?
Door: Nationale Zorggids / Willeke Schilder
