Voor Florence Nightingale was het haar roeping: verpleegster worden. Voor veel zorgverleners is de zorg dat nog steeds. Ze maken de keuze, studeren ervoor, gaan gedreven te werk. Mantelzorg is geen keuze. Van de ene op de andere dag kun jij een mantelzorger zijn, zonder dat je daarom hebt gevraagd, zonder dat je daarvoor hebt gestudeerd.
Het overkwam ook Annique, die haar verhaal met ons deelde. Het begon toen haar vader ziek werd en haar moeder, die langzaamaan blind werd, niet voor haar vader kon zorgen. Er werd niet over nagedacht, Annique ging het gewoon doen. Omdat ze zich verantwoordelijk voelde. Al snel bleek geduldig zijn een zware beproeving. In het begin ging het goed, ze deed het met liefde, maar op enig moment liep ze tegen zaken aan. Zoals twee huizen bij moeten houden evenals twee tuinen, terwijl ze ook een full-time baan had, een man, een sociaal leven. Haar vader vroeg, haar moeder eiste. Hulp van buiten werd afgewimpeld, dit hoor je binnen je familie op te lossen, dat ging vroeger al zo.
Haar vader, met wie ze een hechte band had, overleed. De situatie veranderde. Terwijl Anniques vader haar hulp altijd had gewaardeerd, vond haar moeder die vanzelfsprekend. Ze deed een groot beroep op Annique. Op vrijdag na het werk een drankje met collega’s zat er voor Annique nooit in, ze moest tenslotte naar haar moeder. Spontane acties waren verleden tijd. Vakanties zoveel geregel dat ze, voor ze überhaupt was vertrokken, er eigenlijk al geen zin meer in had. Thuiskomen betekende meteen weer aanpakken.
De intense zorg voor haar moeder trok een zware wissel. Zonder het echt door te hebben, stevende Annique af op een burn-out. Om haar heen werd dat gezien en er werden suggesties gedaan. Pas toen kwam ze erachter dat er opties waren, dat ze een deel van die zorg uit handen kon geven. Wanneer ze dit wilde bespreken met haar moeder, vond ze geen begrip. Want het ging toch goed zo?
Het ging niet goed, Annique moest er even tussenuit, op vakantie. Ze belde Mantelaar. Er ging een wereld voor haar open. Niet alleen werd haar duidelijk dat ze hulp kon krijgen tijdens haar vakantie, maar ook dat die hulp na haar vakantie gewoon kon doorgaan. En dat ze de respijtzorgdagen waar ze recht op had flexibel kon inzetten. Een snelle rekensom maakte haar duidelijk dat ze een jaar lang elke week een dagdeel de hulp van een van onze studenten kon inschakelen. Voor het eerst in ruim 10 jaar zag Annique licht aan het einde van de tunnel, ze kreeg een stukje vrijheid terug.
Annique gaf aan boos te zijn op de regering omdat er wel erg veel wordt verwacht van de mantelzorger. Aankloppen bij haar huisarts en bedrijfsarts, resulteerde enkel in het advies dat ze goed op zichzelf moest letten. Dat wist ze, maar de situatie maakte dat onmogelijk. ‘Je gaat te lang door, een stap voorbij het punt waar je had moeten stoppen.’ Annique betrapte zichzelf op gedachtes die ze niet wilde hebben: hoe lang duurt dit nog? Ik wil dat het afloopt. Je kunt niet zorgen tot je erbij neervalt. Hulp vragen mag, kan, moet. Doe het!
