Onderzoekers van het Maastricht UMC+ hebben met behulp van contrast-MRI aangetoond dat mensen met de ziekte van Alzheimer een lekkage hebben van de bloed-hersenbarrière. De resultaten suggereren dat verhoogde permeabiliteit een belangrijk mechanisme is in de vroege stadia van de ziekte. Dat meldt het Maastricht UMC+.
De zogenoemde bloed-hersenbarrière (BHB), een verzameling van cellen en structuren in het hoofd die het bloed scheidt van het hersenweefsel, heeft een essentiële functie om de hersenen in een goede conditie te houden. De BHB regelt de levering van belangrijke voedingsstoffen vanuit het bloed aan de hersenen maar houdt ook nadelige stoffen juist tegen. Tevens bevordert de BHB het verwijderen van overtollige en gevaarlijke stoffen uit de hersenen. Normaliter is deze BHB hermetisch gesloten voor MRI-contraststoffen, behalve bij bloedingen of bij schade aan de vaatwand.
Met een nieuwe scanmethode is onderzocht hoe de uitwisseling van stoffen in de BHB precies functioneert. Hiervoor gebruikten de onderzoekers MRI-beelden, waarmee de mate en locatie van de lekkage van een magnetische contraststof kon worden aangetoond. Beelden van vroege-alzheimer- patiënten werden vergeleken met gezonde leeftijdgenoten. De lekkage van de contraststof vanuit de bloedbaan naar de hersenen was significant hoger in de alzheimer-groep in vergelijking met de controlegroep. De lekkage werd tevens over een groter gedeelte en in meer structuren van de hersenen verspreid. Deze lekkage is uiterst subtiel, maar kon voor het eerst met nieuwe, uiterst gevoelige scantechnieken worden gemeten.
De onderzoekers vonden een relatie tussen de mate van BHB-stoornis en de cognitieve prestaties. Dit suggereert dat een ‘lekkende BHB’ een vroeg onderdeel is van de achtereenvolgende pathologische gebeurtenissen die uiteindelijk leiden tot cognitieve achteruitgang en dementie.
Op dit moment zijn er geen behandelingen voor BHB-lekkage voorhanden, maar wel in ontwikkeling. De studie toont aan dat contrast-MRI een nuttig vroegdiagnostisch instrument is. Het kan gebruikt worden om te beoordelen of een ingezette behandeling ook aanslaat, zoals bij het remmen en onderdrukken van bloedingen in de hersenen. "De huidige techniek is nieuw, en nog steeds rekenkundig complex en intensief", zegt hoofdonderzoeker Walter Backes. "Voor reguliere toepassing in de kliniek moet de onderzoeksmethode eerst verder vereenvoudigd worden. Vervolgens kunnen de effecten van de behandeling en preventie van vasculaire risicofactoren worden geëvalueerd in een klinische setting."
©Nationale Zorggids
