Die gaat als volgt: Ik ben een redder en wil bijvoorbeeld een vriendin redden van de depressiviteit en het slachtofferschap. Eerst is ze blij dat ik haar wil redden en grijpt het met beide handen aan. Ik blij, zij blij... maar ja, dan doet ze toch niet wat ik heb gezegd en dat vind ik niet alleen dom maar ook ondankbaar. Dus ben ik boos en klaag haar aan: "Nou doe je nog steeds zo stom!" (misschien niet in die woorden en denk ik het alleen maar). Dan is zij boos omdat ik haar verwijt niet te doen wat ik haar heb aangeraden. Dat maakt mij verdrietig en hup dan ben ik het slachtoffer. Dus zitten we samen in de reddingsdriehoek en we hebben er helemaal niets aan en krijgen ruzie. Au!

 

Dus je hebt de redder, de aanklager en het slachtoffer... van de redder word je aanklager en dan slachtoffer. Dit doen we natuurlijk onbewust. Hoe stappen we daar dan weer uit?

Het beste is er sowieso niet in te stappen en dat betekent dat we het ons van te voren al bewust moeten zijn wat we doen, hoe we iets doen en waarom we iets doen.

Door als we iets willen geven het alleen maar te geven als de ander dat wil en er voor open staat.

Door onze arrogantie er letterlijk uit te blazen, zodat we echt van ziel tot ziel praten zonder nog een spoortje ego.

Door het erbij te laten wat ze ermee doen. Dat is niet onze zaak.

Door door te gaan met ons leven en de ander het beste te wensen en niet met argusogen op te letten hoe ze het doen en of ze het doen.

Door ons te realiseren dat we wat wij denken te weten wat beter is voor de ander misschien helemaal niet zo is. Het kan zijn dat de ander (die een spiegel van onszelf is) nog even lekker door moet modderen en nog iets moet meemaken voor het muntje valt. Door ons te realiseren dat we van de ander kunnen leren en dat de woorden die we gebruiken ook voor onszelf zijn.

 

Zo, nou hoop ik dat jullie wel doen wat ik hier zeg anders kijk ik jullie nooit meer aan!