Gezichtsherkenning voor opendeurenbeleid verpleeghuizen de oplossing?

Steeds vaker maken verpleeghuizen gebruik van gezichtsherkenningstechnologie voor oudere bewoners met dementie. Voor bewoners die niet naar buiten mogen, blijven de deuren gesloten. Zo geven verpleeghuizen vorm aan het opendeurenbeleid. Polsbandjes en sloffen met een sensor blijken veel minder effectief. Dit meldt NOS.

In verpleeghuis Oranjehof van Amarijn zetten ze bijvoorbeeld gezichtsherkenningstechnologie in. Waar voorheen de deuren voor iedereen dicht moesten blijven, kunnen alle deuren nu open blijven tenzij het systeem een gezicht herkent van een bewoner die niet vrij op pad kan. Oranjehof liet bewoners eerst polsbandjes of sloffen met een sensor dragen, maar sloffen deden ze uit en een polsbandje bleef ook niet altijd zitten. “Maar je gezicht kun je niet afdoen’, zegt Renco van Leeuwen van Amarijn.

Veel tijd kwijt aan opendeurenbeleid met technologie

Volgens de Wet zorg en Dwang mogen de deuren van verpleeghuizen niet zonder meer gesloten zijn. De wet is op 1 januari 2020 ingegaan en sindsdien werken steeds meer zorginstellingen met gezichtsherkenning, zo ook Zorggroep Saffier in Den Haag en Sensire. Deskundige ouderentechnologie Johan van der Leeuw van Vilans ziet wel dat het enorm veel tijd opslokt bij zorgorganisaties, mede omdat ze ieder halfjaar opnieuw moeten beoordelen of een maatregel voor een bewoner nog steeds nodig is. Dit geldt ook wanneer een vertegenwoordiger van een bewoner toestemming geeft voor het ‘opsluiten’ van een bewoner, terwijl die zelf naar buiten zegt te willen.

Specialist Wet zorg en dwang Brenda Freriks legt uit dat bewoners heel goed snappen dat zij niet naar buiten mogen en hun buurman of -vrouw dat wel zien doen. “Als een dementerende bewoner zich verzet, moet de zorginstelling onderzoeken of het ook anders kan.” De deuren gesloten houden voor een bewoner mag alleen als de conclusie is dat dit de beste oplossing is.

Privacy

Overigens is gezichtsherkenning volgens de wet verboden, tenzij vertegenwoordigers of bewoners hier toestemming voor geven. De Autoriteit Persoonsgegevens is daarom ook enigszins kritisch op het gebruik ervan in verpleeghuizen. Ouderen moeten de vrijheid voelen om ja of nee te kunnen zeggen, maar vanwege hun afhankelijkheidsrelatie met de zorginstelling voelen ze die vrijheid lang niet altijd.