Van de week was ik bij een workshop door Jose Antonio Manchado die mensen van angst afhelpt. Er waren velen met flinke angsten en ik zag ze voor mijn ogen oplichten en voelde me zelf ook heerlijk, hoewel ik alleen maar heel af en toe een angstje heb, maar wie weet onderdruk ik ze wel... zou best kunnen hoor. Iedereen mocht z'n angst vertellen en toen ik aan de beurt kwam was ik bang dat ik geen angst te vertellen had. De volgende morgen vertelde ik mijn geliefde enthousiast over de workshop en hoe mensen zichzelf weer hervonden en de angst sterk verminderde of zelfs totaal weg was. Ze reageerde: "Oh, dat ebt wel weer weg... na een paar weken komt de angst wel weer terug... dat soort workshops helpen niet." Ik antwoordde: "Nou, dan hou ik maar op met mijn werk als coach en trainer en geef geen workshops meer want het helpt toch niet. Ik ga met pensioen!" Tja, dat was nou ook weer niet de bedoeling en ze zag mijn punt.
Ze is zelf angstloos in het verkeer en ondanks haar respectabele leeftijd fietst ze als een kwajongen door Amsterdam. Trambestuurders sidderen voor haar, chauffeurs van auto's en bussen krijgen hartaanvallen als ze haar op het allerlaatste moment vlak voor de auto zien opdoemen en ze keihard op de rem trappen... mijn geliefde ziet het niet, hoort het niet en komt een half uur eerder dan ik thuis aan. Tja, daar zit mijn angst op het moment dat ik haar dat zie doen. Als ik dan gil, "stop, kijk uit!" Heeft dat ten eerste geen zin en als ze wel op dat moment zou stoppen zou er juist een ongeluk gebeuren. Dus die angst laat ik varen en dan is het verder rustig in mijn hart.
Om nog even terug te komen op of workshops helpen of niet... stel ik kom binnen en zeg: "Lieve mensen, ik geef deze workshop in de wetenschap dat jullie er toch niets mee doen, dat het geen donder helpt en dat je over een paar weken weer inzakt na de eerste euforie en eyeopeners..." of als ik denk: "Die daar vind ik leuk en die mag ik niet!" dan kan ik wel inpakken. Eén zin kan al levens veranderend zijn. Toen ik ooit in een meditatie hoorde zeggen: "Angst hoeft niet meer!" was ik er voor jaren van af. Het kwam diep naar binnen. Als de workshopgever of de healer er zelf eigenlijk niet in gelooft komt het ook niet over. Als ik het idee heb dat de mensen die mijn stukjes lezen er niets mee doen en onbewust leven dan ben ik niet waarachtig.
Ik weet, José Antonio en velen van jullie die dit nu lezen, dat onder al die belemmerende angstige gedachten een vrij mens zit en daar richten we ons op. Niet op de belemmering en de angst gedachten maar degene daaronder... die is vrij, angstloos, wonderbaarlijk mooi en eeuwig. Net zoals mijn geliefde zeker weet dat ze levend en gezond weer thuis komt op die fiets. Daar ga ik nu ook vanuit. De laatste angst is opgelost.
Jose Antonio komt in mei terug in Nederland voor de liefhebbers!
© Nationale Onderwijsgids
