Ik ben gevraagd het vaste team een avond te ondersteunen. Ik meld mij bij de verpleegpost. Half twee, piekdrukte op de afdeling. Collega’s van de vroege dienst maken plaats voor collega’s van de late dienst. Het is vol en rommelig in het kleine kantoor waar de overdracht plaatsvindt. Na een half uur zijn alle patiënten besproken.
“Kan iemand de sigaretten voor mevrouw Koning doen, daar zijn wij vanmorgen niet meer aan toegekomen,” vraagt een van de vertrekkende collega’s. Geen idee wat ze bedoelt, maar het lijkt me een klusje voor mij. Ik krijg een groot plastic apparaat, een even zo groot blik met shag en een doos sigarettenhulzen. Na een korte instructie begin ik aan de eerste van 50 exemplaren. Na zo’n tien sigaretten komt er routine in. Simpele taken die zich langdurig herhalen brengen mij in een meditatieve toestand. Ik ga op in het moment en hoor alleen nog de secondwijzer van een grote klok aan de wand.
Ik schrik van de vrouw die in de deuropening staat. “Ben je sigaretten voor me aan het maken?” vraagt ze vriendelijk. “Als u mevrouw Koning bent, dan maak ik ze voor u,” zeg ik. Ze bedankt me en blijft in de deuropening staan.
Ik ga rustig door met waar ik mee bezig ben en we raken in gesprek. Na een minuut of tien vraag ik haar waarom deze zelf-maak-sigaretten niet door haar zelf worden gemaakt. “Geen idee,” zegt ze, “thuis doe ik het altijd gewoon zelf.”
Op mijn uitnodiging komt ze aan het bureau zitten en samen maken we sigaretten tot het laatste plukje shag uit het grote blik. Ik bedenk me dat herstel niet alleen betekent dat je weer oppakt wat je even niet meer kon, maar dat je ook blijft doen wat je altijd al zelf deed.
© Nationale Zorggids/Pepijn van der Weide
Hilarisch ! Maar zou het niet vanwege een maximum aantal sigaretten zijn dat ze per dag mag roken ? Ik ben zelf een tijdje opgenomen geweest, en ik ergerde me er vreselijk aan dat we na 10 uur 's morgens geen koffie meer mochten, en dat het apparaat dan met een sleutel uitgeschakeld werd.