Kinderen in crisissituaties worden door het hele land geplaatst vanwege een groot tekort aan jeugdzorgplekken in hun eigen regio. Vaak komen deze kinderen terecht bij commerciële jeugdzorgbedrijven. Gemeenten, die contracten met deze partijen afsluiten, hebben echter weinig inzicht in de kwaliteit van zorg die deze bedrijven bieden en weten niet altijd waar de kinderen verblijven. Dit meldt KRO-NCRV.
Uit onderzoek van Follow the Money en Pointer (KRO-NCRV) blijkt dat één van de locaties waar kinderen vanuit het hele land terechtkomen, het Veluwse Hoenderloo-terrein is. Sinds het vertrek van zorginstelling Pluryn zijn hier twintig nieuwe zorgbedrijven gevestigd. De afgelopen jaren zijn er regelmatig incidenten gemeld met jeugdzorgjongeren op het Hoenderloo-terrein.
Problemen met opvang in Hoenderloo
Volgens Jeugdstem, de onafhankelijke vertrouwenspersoon voor kinderen, is het onwenselijk dat kinderen ver van huis worden geplaatst. De visie van de overheid is immers om zorg dichtbij huis te organiseren. Situaties zoals in Hoenderloo zorgen ervoor dat kinderen ver weg van hun familie en netwerk verblijven en naar een andere school moeten, wat vaak onnodig is. Eind vorig jaar trok Jeugdstem aan de bel bij de Hoenderlose zorgbedrijven omdat kinderen zich er onveilig voelden.
Tekort aan opvangplekken
Veel kinderen in Hoenderloo worden via jeugdbeschermingsorganisaties zoals Jeugdbescherming Gelderland geplaatst. Deze organisaties hebben moeite om onderdak te vinden voor kinderen met complexe problemen. Niels Naaldenberg, voorheen zorgmakelaar bij Jeugdbescherming Gelderland, geeft aan dat er een tekort aan opvangplekken is, ondanks de toename van het aantal zorgorganisaties sinds de decentralisatie in 2015. Hierdoor worden kinderen soms geplaatst op locaties die eigenlijk niet geschikt zijn, simpelweg omdat er geen alternatieven zijn.
Hoge kosten en gebrek aan toezicht
De kosten voor de opvang van één kind kunnen oplopen tot 50.000 euro per maand. Gemeenten sluiten contracten af met jeugdzorgbedrijven en zijn afhankelijk van de keuzes van jeugdbeschermers voor plaatsingen. Echter, gemeenten hebben niet altijd inzicht in de locaties waar kinderen verblijven. Gemeenten zoals Arnhem en Amersfoort geven aan dat ze niet uit hun data kunnen halen waar hun cliënten precies verblijven, zelfs als er kinderen uit hun regio in Hoenderloo zijn geplaatst.
Conclusie
Het tekort aan jeugdzorgplekken dwingt gemeenten om kinderen ver van huis te plaatsen bij commerciële zorgbedrijven, zonder altijd zicht te hebben op de kwaliteit van zorg en de precieze verblijfplaats. Dit leidt tot situaties die haaks staan op het overheidsbeleid om zorg dichtbij huis te organiseren en zorgt voor onveiligheidsgevoelens bij de kinderen. Het is van groot belang dat er meer transparantie en toezicht komt in de jeugdzorgsector om deze kwetsbare kinderen de zorg en veiligheid te bieden die ze nodig hebben.
