Iedereen in Nederland lijkt klaar te zijn met corona en wil weer normaal doen. Toch is er een grote groep mensen voor wie de crisis nog niet voorbij is: mensen met een beperking of chronische aandoening. “Wanneer horen wij dat het voor ons weer veilig is? Ik zit al 12 weken binnen, ik mis mijn leven.” Belangenbehartiger Ieder(in) hield in mei een enquête onder ruim 2.100 chronisch zieken, mensen met een lichamelijke, zintuiglijke of verstandelijke beperking en de resultaten geven een beeld van meer uitsluiting, eenzaamheid en verlies van kwaliteit van leven. Dit meldt Ieder(in).
De coronacrisis heeft een grote impact op de levenskwaliteit van chronisch zieken en mensen met een beperking. De helft van hen is er de afgelopen maanden lichamelijk op achteruit gegaan, 45 procent heeft last van eenzaamheid, ruim 40 procent heeft last van stress of psychische klachten. De belangrijkste oorzaken hiervan zijn: het missen van contact met naaste familie en geliefden; de zorgen over en angst voor besmetting; het noodgedwongen uitstellen van medische behandelingen en afspraken.
Extra risico door op gang komen samenleving
Vooral chronisch zieken met een hoog risico in geval van een Covid-19 besmetting, hebben zorgen over het feit dat de samenleving nu weer op gang komt. Veel van hen lopen hierdoor extra risico en sluiten zich op in huis. Ook zijn looproutes vaak te krap voor mensen in een rolstoel. Mensen met een visuele beperking kunnen geen informatie tot zich nemen nu winkels zelf op borden bij de ingang schrijven wat hun regels zijn.
Oplossingen
In het onderzoek is ook gevraagd wat mensen nodig hebben om het leven weer op een enigszins redelijke manier te kunnen hervatten. 64 procent wil informatie van de overheid en van medisch specialisten over versoepeling van coronamaatregelingen, specifiek afgestemd op mensen met een beperking of chronische ziekte. Verder zegt bijna de helft dat toezicht en handhaving een voorwaarde is om veilig de openbare ruimte te kunnen gebruiken.
Directeur Illya Soffer van Ieder(in): “Veel mensen met een beperking en hun verwanten voelen zich nog steeds over het hoofd gezien. Er wordt wel beleid voor hen gemaakt, maar niet mèt hen. Daardoor raken mensen meer geïsoleerd dan nodig.”
Door: Nationale Zorggids
