Weken was ik klachtenvrij. Tot grote tevredenheid. Het was weer rustig in mijn hoofd en ik dacht weer als mijn eigen persoon. Niet meer als Nicolai. Ik genoot van die rust en dacht veel na. Wat als alles weer ineens terugkomt? Ik zou het niet erg vinden, want ik wist dat ik het met veel sporten in de gym weer terug kon draaien. Naast het denken en het genieten van intense rust maakte ik toekomstplannen.
Zo had ik een aantal ideeën in mijn hoofd zitten die Nicolai had bedacht en die ik wilde uitvoeren. Ik peilde de plannen voorzichtig in mijn omgeving. Tot grote verbazing vond niet alleen ik de plannen van Nicolai briljant maar meerdere mensen. Ze vonden ze leuk en uitvoerbaar en boden spontaan hulp aan. Wat je moet doen Jannes, is de plannen op papier zetten. In een soort businessplan werd mij aanbevolen en dus ging ik aan de slag. Maar er was meer wat ik wilde.
Zo wilde ik maximaal twee middagen in de week betaald werk doen in mijn woonplaats. Het werk eens in de twee weken in Groningen wilde ik blijven doen en misschien iets uitbreiden naar meer uren, maar niet naar elke week. Voorlopig dan niet. En dus schakelde ik de trajectbegeleider van het Fact-team Hoogeveen in om samen met mij te zoeken naar geschikt werk.
Naast deze bezigheden gaf ik ook nog eens per week een lezing met Kim Helmus en haar stichting Wat Doe Jij? Heel erg leuk natuurlijk en vooral leerzaam, maar al dit te samen werd het een beetje te druk voor mij. Vanuit het niets deed ik ineens wel erg veel en had ik weinig rustmomenten. Ik verviel in oude fouten.
Minder goed eten door maaltijden over te slaan, laat naar bed gaan, moeilijk uit bed kunnen komen, alcohol gebruik door de weeks nam toe, veel roken, niet meer sporten in de gym en huishouding laten versloffen. Zomaar wat fouten die ik maakte toen ik het te druk kreeg. Het werd ook weer onrustig in mijn hoofd. Het was een chaos daarboven en ik probeerde mij staande te houden.
Kortom het ging eigenlijk niet zo goed en na een paar dagen wist ik het zeker: Nicolai is back! Ik had weer het gevoel dat hij mijn denken overnam. Ook stemmen kwamen terug en vertelde mij allemaal verhalen. De rust die ik had en waar ik van genoot werd compleet weggevaagd. Ik schakelde hulp in. Tot hier en niet verder, dacht ik.
En zo zat ik een maandagochtend bij alweer een nieuwe psychiater. Ditmaal een van 73 jaar oud, maar je gaf hem hooguit 53. Hij was modern in zijn behandelmethode en zeer geïnteresseerd in mij. We bespraken mijn klachten en maakte een vervolgafspraak. Het was de eerste stap naar nieuwe rust in mijn hoofd.
© Nationale Zorggids / Nicolai van Doorn
