De zomerperiode is aangebroken. Voor mij is dat ook de tijd om terug te blikken op datgene wat mij heeft bezig gehouden in de wereld van zorg en welzijn. Hoogtepunten voor mij waren de landelijke verkiezingen en de daaraan voorafgaande stevige verkiezingsstrijd. Mantelzorg stond hoog op de politieke agenda. Partijen wakkerden maatschappelijke discussies aan met een manifest ‘Waardig Ouder Worden’ of de tegenhanger ‘Voltooid Leven’. Begin maart vroeg ik mij af: "Wensen wij dit alles toe aan de huidige generatie ouderen, of wensen wij dit toe aan onszelf - de ouderen van straks?" In de huidige formatie zal dit zeker een breekpunt of ijkpunt worden.
De zorgondernemer zoekt de weg
In april schreef ik een blog waarin ik pleitte voor meer ruimte om de ideeën van kleine zorgondernemers uit te voeren. Met name andere zorgondernemers reageerden hier op. ‘Herkenbaarheid’ was de gemene deler. Ik zie dat de ene zorgondernemer druk doende is om een product of nieuwe hulpmiddel op de markt te brengen, terwijl de ander zich weer op een vernieuwende dienstverlening in de zorg richt. Dit laatste varieert van betaalde mantelzorg tot de zorg au pair. Ik zie het allemaal voorbij komen. Ergens snap ik ook wel dat gemeenten niet staan te springen om de samenwerking aan te gaan met innovatieve buitenbeentjes. Een gemeente wil gaan voor iets dat past in een kwaliteitsmodel en bovendien moet een nieuwe dienstverlening meetbaar zijn op kwaliteit en effectiviteit. Hierover schreef ik onder andere in mijn blog in mei.
Hart en ziel
Hoe verfrissend was het om in juni het adviesrapport van de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving (RVS) te lezen. In dit rapport komt de Raad tot de conclusie dat “veel van wat waardevol is in de persoonlijke relatie tussen cliënt en zorgverlener niet te vatten is met bestaande onderzoeksmethoden en indicatoren.” Jan Kremer, raadslid RVS legt uit: “Goede zorg is vooral een kwestie van hart en ziel, en niet alleen van verstand. Het gaat erom wat we goed vinden om te doen in kwetsbare fases van het leven van mensen. En dat is niet voor iedereen hetzelfde. Eenduidig wetenschappelijk bewijs doet onvoldoende recht aan dit morele en persoonlijke karakter van goede zorg. We moeten met elkaar telkens de dialoog aangaan over wat goede zorg is. Met de context van mensen als belangrijke input.” Dit is precies waar de #nieuwedenkersindezorg-blogs over gaan; de menselijk kant belichten in de context van een complex vraagstuk.
Briljante mislukte ideeën
Ik vraag me wel af of het advies van de RVS ook vertaalbaar is naar mijn pleidooi om innovatieve zorgondernemers en een gemeente of zorginstanties nader tot elkaar te brengen? Ik betwijfel het. Maar soms moet je ook het lef hebben om het gewoon te doen! En als het dan mislukt? Dan is dat niet verkeerd maar juist een leermoment voor alle betrokkenen. Wellicht is de zomerperiode ook de tijd om één en ander eens goed op een rijtje te zetten.
Dus: heb je een briljant, mislukt idee? Meld je idee aan bij het Instituut voor Briljante Mislukkingen. Ik denk dat ik dat ook maar ga doen. Fijne zomer toegewenst!
© Nationale Zorggids / Anni Tüski
