Terwijl ik deze column voor u opschrijf zijn de voorbereidingen al in volle gang. Dat zijn ze eigenlijk al maanden. Er moest veel geregeld worden en ik heb nu bijna alles voor elkaar. De koffer is bijna ingepakt en ik ben klaar om te gaan. De afgelopen week stond in het teken van afscheid nemen. Iets wat ik steeds beter kan, al blijft het moeilijk. Afscheid nemen van mijn hockeyvrienden, collega's, hulpverleners en achterblijvende familie.

 

De reis daar kijk ik het meest tegen op. Ik houd niet zo van vliegen. Vliegen is voor de mens iets onnatuurlijks. Het is niet dat ik bang ben, maar ik vind het gewoon niet prettig. De reden dat ik in zo'n ding stap is dat het doel voor mij zo belangrijk is dat ik het doe. Nu moet ik ook nog eens helemaal alleen reizen. Samen met iemand maakt het toch even prettiger.

 

Dan is het nu tijd om echt te vertrekken! Op naar Schiphol! Op de luchthaven werd ik geconfronteerd met een heus afscheidscommite. De hockeytraining was afgezegd en de coach, trainer en enkele teamgenoten waren helemaal afgereisd om me uit te zwaaien. Ik vermoed overigens wel dat ze zeker wilden zijn dat ik echt was vertrokken!

 

De reis viel alles mee. Het duurde alleen erg lang voordat ik eindelijk in Manilla was. We waren zelfs een half uur eerder dan gepland maar we konden alleen nog niet landen. Na een kwartier boven Manilla te hebben gehangen kon het vliegtuig eindelijk landen.

 

Na de douane en de koffer gepakt te hebben stond niets meer in de weg voor een hereniging met mijn broer. Na een half uur zoeken was dan toch dat moment daar...

 

© Nationale Zorggids / Nicolai van Doorn