Sinds jaren schrijf ik veel en vaak over wat er zoal in mijn leven gebeurt. De eerste column schreef ik uit woede omdat een man die overspannen was meteen slaappillen en antidepressiva van zijn arts kreeg. Bleek helemaal niet nodig. Hij had alleen maar een negatief denkpatroon en een verkeerde manier van ademen ontwikkeld en dat al jaren lang. Binnen een paar weken had ie het door en was ie weer de ouwe... nou ja, de nieuwe ouwe en hij vond zijn wijsheid terug. Ik stuurde het naar al mijn mailcontacten met toestemming van de man (er was nog net geen social media) en ik was verbijsterd dat ik zoveel reacties kreeg. Dacht: 'nou zo heb ik er nog wel een paar...'
Door Marja Ruijterman
De schrijvers onder ons kunnen het bevestigen: je gaat totaal anders naar je leven kijken als je erover schrijft. In alle omstandigheden, zowel de mooie als de minder mooie zie je een 'stukje'. Dat geeft inzicht, overzicht en de neiging om onszelf niet het drama van het moment te verliezen maar het bewust te beleven.
Krijg ik een angstaanval dan denk ik: 'Ha, wat interessant, dat is een stukje' waardoor de angst meteen wordt omgezet in inspiratie. Geen werk? Mooi, meer tijd om te schrijven en dan komen de ideeën om aan werk te komen vanzelf. Alles staat in een ander licht zoals de belevenissen die ik vroeger verschrikkelijk vond krijgen waarde, diepte en blijken ergens toe te hebben geleid.
Sterft een geliefde en ben ik verdrietig dan voel ik wat ik voel en schrijf het op. Doe ik iets stoms en krijg ik op mijn kop dan ren ik naar mijn laptop om het met de wereld te delen omdat hier iets te leren valt. Het maakt dat ik bewuster ben gaan leven en het leven zie als een waar avontuur. Wat het dan ook is. Nu ik ouder word is dat een bron van inspiratie en ik gebruik de rimpels en de kalkoenfrutsels onder mijn kin om me te realiseren dat de verandering in mijn lichaam heel interessant is.
Als me nu iets overkomt roepen de mensen om me heen al: 'dat wordt een stukje' en ze hebben gelijk. Het leven is rijk aan gebeurtenissen en zelfs saaie komen tot leven door ze te beschrijven. Zoals ik mijn vader vroeger als de saaiste man van de wereld zag omdat hij nooit iets zei, zo zag ik hem na de dood van mijn moeder opeens als een gigantische inspiratiebron. Hij vond het geweldig en vroeg soms: "Ken je niet weer es een stukkie over me schrijven?" Het maakte hem niet uit wat... als ie er maar in voor kwam.
Mocht je er over denken te gaan schrijven en je doet het nog niet omdat je denkt: 'wat heb ik nou te vertellen en alles is al geschreven...' doe het toch en een wereld gaat voor je open. Je eigen wereld! Je kijkt anders naar je ouders, naar je omgeving en naar jezelf. De meest nare gebeurtenissen krijgen een andere lading en je leert er met humor en compassie over te schrijven en te herbeleven en daardoor meteen te verwerken. Veel plezier ermee!
Oh ja... soms vinden mensen het heel interessant en soms vinden mensen het niets: "Mar, ik snap niet dat mensen je stukjes liken! Zo goed zijn ze niet!" Dat mag allemaal, blijven ademhalen en doorschrijven! Het is ons eigen leven en we zijn vrij om te schrijven wat we willen.
© Nationale Zorggids / Marja Ruijterman
Marja's boeken zijn alleen via haar eigen website te bestellen..
