Niet één maar twee kleuren

Ik loop de kamer binnen van de jongste dame en ze zit nog aan het ontbijt met haar vader. Ik introduceer mezelf, ze springt op van enthousiasme en haar ontbijt wil ze niet meer. Ik benoem de activiteiten waaruit ze kan kiezen en ze kiest gelijk voor nagels lakken. Haar ogen vergroten als ik de doos laat zien met kleuren waar ze uit kan kiezen. Haar vader laat ons alleen.“ Jullie kunnen het wel zonder mij af”, zegt hij. De dame zoekt twee kleuren uit die ik om en om aan mag brengen. Ondertussen vertelt ze over een pestkop bij haar in de klas en over haar moeder. Haar mondje is geen seconde stil, heel gezellig en enthousiast. “Vandaag mag ik even niet op de gang”, zegt ze, “en zie ik geen andere kindjes”. “Dan is het wel extra gezellig dat ik nu bij je ben toch?” zeg ik, ze knikt vrolijk ja. Haar vader komt weer terug en we zijn net klaar. “Papa jij kan ook wel een mooi kleurtje op je nagels gebruiken”. Lachend zegt papa dat zijn kleur er niet bij zit en dat deze nagellak speciaal voor haar is. Ik knik instemmend en laat deze dame met een stralend gezicht achter.

Een blik op de vingers

Hoe leuk is het als je normaal geen nagellak op mag en nu wel! De volgende dame vertelt dat ze van haar moeder geen nagellak op mag, alleen met Koningsdag en dan een oranje kleur. “Kijk eens?” en ik laat de kleuren zien die ik had meegenomen. Ze kan bijna niet kiezen, zoveel kleuren! Ze gaat aan de rand van haar bed zitten en ik vraag of ik naast haar mag zitten. Ze knikt. Deze dame is ook een gezellige kletskous en ze zegt dat ze deze week een ontbijt zou hebben op school. “Een ontbijt op school, wat leuk! Is dat elke week?” vraag ik. “Nee drie keer in het jaar”, zegt ze. “Dat is jammer dat je dat hebt gemist, gelukkig heb jij nu je persoonlijke wellnessdame.” “Ja,” zegt ze vrolijk “en dat hebben mijn klasgenoten niet,” zegt ze.

Ze vertelt dat sommige meisjes van die mooie lange vingers hebben, waardoor de nagellak nog mooier staat. “Jij hebt toch ook mooie lange vingers?!” zeg ik. “Nee, dat heb ik niet”. “Zal ik eens een foto maken en dan gaan we samen jouw vingers bekijken.” Ze knikt. Ik laat haar de foto zien die ik van haar handen heb gemaakt. “Dat zijn toch hele mooie handen en hele mooie lange slanke vingers?” Ze kijkt aandachtig naar haar eigen handen en dan geeft ze toe dat ze best mooie vingers heeft. Ik leg mijn handen naast die van haar. “Nou, ik weet wel wie de mooiste handen heeft zeg!” samen lachen we. De verpleegkundige komt een kijkje nemen en geeft de dame een compliment over haar mooi verzorgde handen. Ze wordt een beetje verlegen, maar is zichtbaar blij met het compliment. Ook deze dame laat ik met een lach achter, op weg naar de volgende kandidaat.

Recept ‘de goede hoop’

“Dag mevrouw”, zeg ik tegen een meisje dat samen met haar moeder naast haar bed op een stoel zit. “Ik ben de wellnessdame en ik heb verschillende activiteiten waaruit je kunt kiezen.” Ik noem de activiteiten op. “Zit er wat voor je tussen?” “Ja,” zegt ze blij, “alleen weet ik niet wat ik moet kiezen.” “Kom maar even kijken wat ik heb meegenomen”, en ze kijkt in de dozen. Ze kiest voor een masker maken. Ik zet alle benodigdheden klaar bij de wasbak. Ik leg een recept klaar en bespreek met haar het plan de campagne. “Zal ik het voor je klaarmaken? Of zullen we het samen doen? Of wil je het liever alleen doen?” “Alleen”, zegt ze en ze gaat direct aan de slag.

Haar moeder staat er enthousiast naast. “Dit kunnen we ook een keer thuis doen”, zegt haar moeder geïnspireerd. Als ze alle natuurlijke ingrediënten met haar handen door elkaar heeft gekneed, is het tijd dat het masker op haar gezicht wordt aangebracht. Ze gaat op het bed liggen en ik reinig haar gezichtje. Daarna breng ik het masker aan. Om het helemaal af te maken breng ik twee komkommer schijfjes aan op haar ogen. Ik zet een rustgevend muziekje aan op de achtergrond. En de dame ligt als een prinses op het bed te ontspannen. Trots kijkt haar moeder naar haar dochter die genietend op het bed ligt. Met goedkeuring van haar moeder maak ik een poloraid-foto die ze als aandenken mag houden. Na een paar minuten haal ik het masker van haar gezicht af en geef ik haar een spiegel zodat ze zichzelf kan bekijken. Hoopvol kijkt ze in de spiegel en ze is tevreden, net zoals haar moeder. De dame staat alweer benieuwd bij de plateauwagen om iets anders uit te kiezen. Ik leg haar uit dat ik nog meer kindjes blij ga maken. Dat begrijpt ze wel en ze zwaait me uit. “Tot de volgende keer!”