Zorgen voor de zorg – deel 2

Mijn partner werkt als verzorgende voor senioren met dementie in een zorginstelling. De meesten hebben geen besef meer van plaats en tijd. Overdag zitten zij gezamenlijk in de woonkamer al slapende de dag door te komen. Het begrip gezamenlijk beperkt zich tot het feit dat zij samen zijn. Er is nauwelijks communicatie tussen de bewoners onderling. De meeste communicatie tussen de verzorgers en begeleiders is van instruerende aard.

De verzorging is meestal zeer basaal: helpen met eten, verschonen van incontinentiemateriaal, helpen met in en uit bed gaan, zorgen dat deze mensen geen gevaar zijn voor zichzelf. De kwaliteit van leven die deze mensen genieten is een zware discussie. Als het om iemand anders zijn vader of moeder gaat ben je van mening: er is weinig kwaliteit van leven. Als het om je eigen vader of moeder gaat vind je dat er nog genoeg kwaliteit van leven is.

Behoorlijk arsenaal aan handelingen

Het arsenaal aan handelingen en maatregelingen die dagelijks moet gebeuren om deze mensen te helpen en de familieleden tevreden te stellen is over het algemeen behoorlijk veel. Ook wanneer we dit in kosten uitdrukken. Daarbij kost de levensverlengende medicatie heel veel geld.

Aan de andere kant van het zorg-spectrum krijgen mensen geen behandeling (meer), bijvoorbeeld omdat zij vanwege de hoge maandlasten onvoldoende verzekerd zijn. Of omdat een ambtenaar verdrinkt in regelgeving. Of omdat er simpelweg geen medische indicatie (meer) is, wat betreft het laatste verwijs ik naar mijn blog ‘Zorgen voor de zorg’. Ik denk dat ik zo nog wel even door kan gaan, maar dit is niet mijn punt.

Overbelaste mantelzorgers

Senioren met dementie in het verpleeghuis houden tevens een plek bezet voor vaak gedwongen thuiswonende senioren, die nog een noemenswaardig kwaliteit van leven hebben, maar wel met een dringende indicatie voor een verzorgingshuis. De overbelaste mantelzorgers die tegen een burn-out aanlopen kosten de samenleving ook weer geld.

Het percentage dementerende senioren in de samenleving wordt steeds groter. Op zich vind ik dit best een gezellige gedachte ware het niet dat de zorg, die voor deze groeiende groep nodig is, meestijgt. Aandacht die elders ook hard nodig is.

De gedachte dat kwaliteit van leven samenhangt met zelfredzaamheid ondersteun ik. De overheid heeft de participatiewet aangepast om op de kosten in de zorg te kunnen bezuinigen ondersteun ik niet.

Door: Nationale Zorggids / Brian Oosterling