De goeroe van de slappe lach

Jaren geleden gaf ik een lezing over de ‘goeroe’ in jezelf in Zwolle bij Centrum het Witte Licht. Een leuk tochtje vanuit Amsterdam, dus nam ik mijn vader mee. Hij geniet volop van zo’n uitje. We waren lekker vroeg, de lezing zou om acht uur beginnen. Optimistisch merkte pa op: “D’r is nog niemand, dat wordt niks.” Gelukkig, om kwart voor acht stroomde de zaal vol. 

Tijdens de lezing wilde ik mijn punt maken over hoe we onszelf slachtoffer kunnen maken en houden met gebruikmaking van mijn oude tante Corry, zijn nicht. Op achttienjarige leeftijd stierf haar verloofde en vanaf dat moment stopte zijzelf ook te leven. Haar leven hield op bij zijn dood en ze wilde nooit meer een andere relatie. Ze leefde verder met haar verdriet en koesterde het slachtofferschap vol overgave tot zij op vierentachtig jarige leeftijd stierf. Ze zag zichzelf haar hele leven als weduwe. Om mijn pa bij de lezing te betrekken vroeg ik: “Hé pa, weet u nog, tante Corry uit Delft”. “Hu”, vroeg pa en keek verwilderd om zich heen. “Tante Corry uit Delluft!!” zei ik wat harder in de microfoon. “Wablief???” vroeg pa nog eens. Zegt de vrouw naast hem luid in zijn oor: “Tante Corry uit Delft…” “O, ja…” knikt pa gelukkig. Hij is er weer bij en de zaal ligt dubbel van het lachen.

Wijze lessen

De lezing ging over de goeroe in jezelf en de goeroes om je heen, dus ook de tante Corry’s die ons leren van het leven te genieten en niet vast te blijven zitten in slachtofferschap. Ook al bedoelen ze het niet, ze geven ons wijze lessen. Diep van binnen weten we het wel dat we wijzer zijn dan we denken alleen vergeten we het af en toe. Heel eenvoudig en zo verrassend als je er mee aan de slag gaat. Er zit zoveel in ons verborgen waar we geen idee van hebben. Als je er een glimp van ervaart gaat het licht vol aan!

Omdat ik nogal vol pret zat die avond, was het even een toer om van hilarisch lachen om te slaan naar serieus in ons binnenste te kijken. Sommigen lukte het goed en anderen bleven in een dubbele lachsalvo. Eén van de vrouwen merkte op: ”Ik heb jaren niet zo gelachen en dat had ik hard nodig”. De slappe lach bleek haar goeroe van het moment te zijn.

Door: Nationale Zorggids / Marja Ruijterman