Comeback

Na anderhalve maand thuis zijn en niet werken, heb ik mijn taken weer opgepakt.

De studie kon ik niet loslaten, want tijd om te rusten is onmogelijk tijdens deze versnelde opleiding tot verpleegkundige.

Na drie weken weer aan het werk te zijn, voelde ik echter dat ik nog niet alles had opgelost wat mij stress bezorgde.

Privé

 In mijn privéleven heb ik grote stappen kunnen maken die van mij een gelukkig mens maken, maar op het werk knaagde er nog iets.

De druk van de opleiding valt mij steeds zwaarder en terwijl ik bezig was om een van onze zwaarst getroffen bewoners te verzorgen, dacht ik eraan dat mijn lijf mij continu een seintje gaf zoals hartkloppingen, druk op de borst, slokdarmspasmes en een opgejaagd gevoel dat steeds aanwezig was.

Beslissing

Inmiddels heb ik het eerste jaar van de twee jaar durende opleiding afgerond met goede resultaten. Mijn loopbaancoach geeft aan dat zij mijn kwaliteiten ziet dus eigenlijk zou ik met een gerust hart het examenjaar in kunnen stappen. Maar mijn hart was niet gerust, het bonkte voortdurend in mijn borst en gaf mij een naar opgejaagd gevoel.

Eigenlijk ben ik er dit afgelopen jaar achter gekomen, dat ik mij meer een persoonlijk begeleider vind, dan een verpleegkundige.

Dat stapje extra voor een drietal bewoners vind ik bijzonder om te doen.

Het begeleiden bij problemen, maar ook een fijn dagprogramma realiseren naar de wens van de bewoner. Het sociale netwerk in het leven blijven betrekken en soms mijn zorgvrager beschermen als dat nodig is.

Het maakt dat er een fijne vertrouwensband ontstaat tussen de zorgvrager en zorgverlener. En terwijl ik waak over en zorg voor mijn bewoners, geven zij mij weer inzichten in mezelf en in mijn leven, zorg van mens tot mens.

Daar staat de Raphaelstichting voor in de antroposofische visie die wij mogen volgen.

Keuze in opleiding

Mijn keuze om toch voor de opleiding verpleegkunde te gaan in plaats van Persoonlijk begeleider, heb ik gemaakt omdat ik meer verdieping wilde in anatomie, fysiologie en klinisch redeneren, maar nu ik al deze theorie achter de rug heb en er nog een jaar van examens voor mij ligt, merk ik eigenlijk dat ik voldaan ben.

 Ik heb echt heel veel geleerd over het functioneren van het menselijk lichaam maar ook in wat er allemaal mis kan gaan, alleen zie ik enorm op tegen nog een vol jaar school met al dat huiswerk. Dit staat mijn sociale leven,  wat juist nu zo fijn is, in de weg.  

Mijn lichaam geeft deze stress aan met klachten en daar moet ik wat mee.

Ik was 53 toen ik in de schoolboeken kroop en nu na 5 jaar is het mooi geweest.

In gesprek met mijn mentor en leidinggevende kwam ik tot het besluit om dan ook te stoppen en toch de overstap te maken naar MBO 4 Persoonlijk begeleider.

Dus na al het zaaien wil ik nu eindelijk gaan oogsten.

 Hoe het kan aflopen als ik niet luister, zie ik bij aan aantal bewoners op het huis waar ik werk.

Ik blijf liever met al mijn passie en liefde voor mijn vak aan de goede kant van het bed staan.

Overstap

Dus nu stort ik mij op de examens en keuzevakken voor deze opleiding. Alle reguliere vakken zijn al klaar en in juli hoop ik te diplomeren als Persoonlijk Begeleider met een jaar aan waardevolle extra  kennis in verpleegkunde, wat inhoudt, de anatomie, fysiologie en al een beetje klinisch redeneren wat ik mij verder eigen ga maken.

Een PB’ er met een dikke plus dus die gaat genieten van haar eigen leven om zo een goede Verzorger ig en Persoonlijk Begeleider voor een ander te kunnen zijn.

Het leven lacht mij weer toe, daar heb ik hard voor gewerkt in studies en persoonlijke ontwikkeling.

In mijn volgende blogs zal ik weer schrijven over mijn belevenissen in de zorg die nooit stil staat en altijd de moeite waard zal zijn om de lezer in mee te nemen.