Van jeugdzorg naar dementiezorg

Eveline Machielsen is 14 jaar werkzaam in de jeugdzorg-sector. Door de vele regeltjes kan ze niet meer werken vanuit haar hart en er voor de jongeren zijn. Ze raakt opgebrand en neemt ontslag. Nu werkt ze zo’n 4 jaar in Herbergier Etten-Leur en blogt zij over haar ervaringen. 

In die 14 jaar was het fantastisch om met jongeren te werken. Vaak met jongeren waarvan de ontwikkeling dreigde te stagneren of reeds gestagneerd was. Ik vond het een uitdaging om aan te kunnen sluiten bij de leefwereld van een puber en om me te kunnen verplaatsen in wat een jong kind al dan niet voelde om op te groeien in een instelling, weg van zijn of haar gezin. In de loop van de jaren leerde ik wat misschien wel het allerbelangrijkste was; “meebewegen” met het kind of de jongere en simpelweg gewoon écht naar ze luisteren en er écht voor ze zijn.

Opgebrand

En juist dat laatste, er kunnen zijn voor een kind of jongere, bleek ik als groepswerker door de jaren heen, steeds minder goed voor elkaar te kunnen boksen. Door heel veel regeltjes, paarse krokodillen, het maken van éllelange ontwikkelingsverslagen, behandelplannen en het veel te krap ingepland staan met betrekking tot het aantal personeelsleden op een leefgroep, maakte dat ik niet meer kon… Opgebrand omdat ik niet (meer) kon doen waar ooit mijn hart zo lag; er zijn voor de doelgroep waarmee je op dat moment werkt…

Na ontslag genomen te hebben en maar te kijken wat er al dan niet op mijn pad zou komen, leek het alsof de rode loper voor me uitrolde. Nadat ik een aantal maanden daarvoor gestopt was in de jeugdzorg-sector, zag ik dat er een nieuwe onderneming in opstart was: Herbergier Etten-Leur. Een (t)huis voor mensen met geheugenproblemen.

Luisteren naar de bewoner

Na me verdiept te hebben in dit mooie concept, kwam ik erachter dat ik hier mocht zijn wie ik wílde zijn voor de doelgroep waarmee je werkt. Iemand die écht naar de mens achter een ziekte kan luisteren. Er voor deze mensen mogen en kúnnen zijn. ‘Kúnnen’, want in Herbergier Etten-Leur kan het namelijk wel. Met genoeg personeel op de werkvloer, tijd te hebben voor onze mensen, geen plannen hoeven schrijven en maar afwachten of ze ooit nog eens uit de map gehaald worden om gelezen te worden, mogen wij hier als werknemers letterlijk naast onze mensen gaan zitten en écht naar ze luisteren.

‘‘Samen met het team gaven Agnes en Saskia handen en voeten aan dit prachtige concept”

Agnes en Saskia Megens zijn de ondernemers die het prachtige concept in Etten-Leur handen en voeten gaven. Samen met ons als werknemers. Want in een Herbergier zijn namelijk alle kwaliteiten van belang. Mensen die ondernemend zijn, mensen met een zorgachtergrond en bergen met ervaring hebben, mensen die willen zorgen voor een ander omdat ze gewoonweg een groot zorghart hebben en er een hele mooie tijd van willen maken met elkaar. Sámen met onze mensen die zorg vragen en aan mogen geven hoe zij het graag willen, of hoe zij het juist gewend zijn. Sámen met het hele team.

Gezamenlijk doel

Soms denken we het ei van Columbus gevonden te hebben, even later blijkt iets niet meer te werken hoe we het bedacht hadden en dan zoeken we verder naar de beste oplossing, de beste wijze van benadering bij een bepaalde bewoner bijvoorbeeld. Die tijd hebben we en we staan allemaal voor hetzelfde doel; zo goed mogelijk kunnen zorgen voor onze mensen, op een manier die het beste bij hem of haar past.

“Ons gezamenlijk doen is zo goed mogelijk voor onze mensen te zorgen’’

En dus ervaarde ik; het kan wél! Je moet alleen zorgen dat je op de juiste plek werkt en letterlijk de tijd krijgt om te zorgen voor de doelgroep waarvoor je wíl zorgen… En na 4 jaar werkzaam te zijn bij Herbergier Etten-Leur weet ik zeker dat het kan. En daar ben ik trots op, met al onze kwaliteiten van het hele team bij elkaar.

Door: Eveline Machielsen / Herbergier Etten-Leur