Een monumentale nalatenschap die er nog niet had mogen zijn…
Heel verdrietig door het bericht van het overlijden van Nathalie, die net als voor velen ook mij heel dierbaar was, zoek ik, met voor mij op tafel de prentenboeken van haar, naar woorden. Af en toe pak ik één van haar boeken op, blader wat en realiseer mij hoe prachtig toch de taal was die zij koos om gevoelige onderwerpen aan kinderen uit te leggen. Ooit studeerde zij ‘dode talen’, was zij docent Grieks en Latijn en begon in 2007 zelf tekst te creëren.
Het eerste boek, Grote Boom is ziek, kwam er niet omdat Nathalie een gat in de markt zag, maar omdat zij op internet geen literatuur vond om haar zeer jonge kind uit te leggen wat zij had; borstkanker. Nathalie genas, de kanker keerde terug, genas opnieuw maar weer keerde de kanker terug. Afgelopen zaterdag overleed Nathalie op 42-jarige leeftijd in Brussel aan de gevolgen.
Wat zou ik de Tranenfee uit het prentenboek Toverdruppels nu graag naar haar twee jonge kinderen en man sturen met daarbij een briefje hoe intelligent, creatief, integer, krachtig, warm en bescheiden zij toch was die voor velen maar zeker ook voor mij zoveel heeft betekend.
Onze samenwerking begon ruim twee jaar geleden op een zondagochtend in het centrum van Antwerpen. Nathalie toonde mij haar kracht en kwetsbaarheid, ik die van mij. “Ja”, zei ik, “jij mag mijn persoonlijke verhaal gebruiken voor jouw nieuwe prentenboek.” Over het aanrichten van onherstelbare schade. Tot de drukproeven aan toe wilde zij ervan overtuigd zijn dat ik mij er in kon vinden. Per Ongeluk droeg Nathalie aan mij op. Het ontroerde mij intens en heelde een belangrijk stuk van die ‘gewonde’ kleuter in mij.
Bij de opening van mijn praktijk kreeg ik haar prentenboek Océane cadeau waarin, met een knap gevonden metafoor, suïcide wordt uitgelegd. Meer dan mij lief was heb ik dit boek, zeker wanneer ik door verslagen nabestaanden telefonisch werd geconsulteerd, aanbevolen. Daarbij de aanmoediging toch nog zoveel mogelijk van de overledene te bewaren. Waar niet iedereen aan denkt als deze catastrofe je treft. Voor kinderen die jong hun ouders verliezen zijn tastbare herinneringen essentieel om zich na de dood van hun ouder te kunnen blijven verbinden.
Het allerlaatste boek van Nathalie werd Een Warm Dekentje. Wereldwijd het eerste over euthanasie. Wij werkten weer nauw samen. Bij het verschijnen van het boek vorige maand schreef ik daarover een column. Nathalie was toen al zeer ernstig ziek maar wilde uitdrukkelijk dat hij gepubliceerd werd.
Nathalie laat een enorme leegte achter maar ook een zeer waardevolle nalatenschap. Niet alleen haar boeken maar ook de vereniging die zij oprichtte met de naam ‘Talismanneke‘. Een talismanneke is een klein hulpmiddeltje dat geluk kan brengen. Vaak heb ik de afgelopen weken gedacht, gehoopt dat dat geluk er nu wel weer zou zijn.
Nathalie, je zei in een interview in 2012: “Ik heb niet de pretentie om grote dingen te verwezenlijken, maar wil op mijn manier, bescheiden, een zaadje strooien”, maar het is je wel gelukt! Dat zaadje zal groeien! Jouw prentenboeken, ‘Talismanneke’, je liefde en andere tastbare herinneringen die voor je twee kinderen en man nalaat zullen onuitwisbaar zijn en van onschatbare waarde blijken. Rust zacht, lieve Nathalie.
