Ik ben, als ik terugkijk op mijn leven, met beide bekend en zeer ervaren. Toen mijn psychische problemen aan het licht kwamen en ik eigenlijk professionele hulp moest krijgen deed ik er een beetje lacherig over. Ik was niet echt ervaren. Nu is hulp krijgen al een moeilijk proces, laat staan professionele hulp. Niet alleen voor diegene die het moet ondergaan maar net zo goed voor zijn of haar omgeving. Psychische hulp krijgen is soms nog extra lastig omdat er kennelijk een taboe heerst in de maatschappij over de psychiatrie.

En dat vind ik raar. We leven in een maatschappij waar je geen uitzondering bent als je psychisch even vastloopt of uit balans bent geraakt. Een op de drie Nederlanders krijgt te maken met zo’n periode. Toen ik deze wereld in wandelde was dat nog een op de vier. Dus we boeken vooruitgang als je het taboe wilt doorbreken. We kunnen de aanvragen voor psychische hulp niet aan, dat is dan wel weer jammer.

Toen ik de hulp kreeg die ik nodig had vonden mijn hulpverleners het belangrijk dat mijn omgeving regelmatig op de hoogte werd gehouden over mijn stand van zaken. Daar hadden ze allerlei manieren voor: informatieavonden over de materie, maar ook familiegesprekken. Ik heb dat altijd heel prettig gevonden want om goed te herstellen is een omgeving die je ondersteunt noodzakelijk. En die omgeving heeft ook informatie nodig om mij te steunen. Die kon ik niet altijd geven omdat ik er feitelijk niet veel van wist.

Door de steun van mijn ouders werd het voor mij ook makkelijker om vrienden, kennissen en collega’s te vertellen wat ik mankeerde. Ik krijg vaak complimenten over het feit dat ik zo open ben en er makkelijk over kan praten. Open? Ik vind van niet. Ik houd heel veel voor mij zelf maar heb door de professionele hulpverlening enkele traumatische ervaringen kunnen verwerken en heb deze een plek gegeven. Ik wil mijn ervaringen van dit proces graag delen met anderen want ik geloof dat  mensen hieruit hoop kunnen putten en dat zij vervolgens hun ervaringen ook gaan delen.

De laatste tijd kom ik er eigenlijk meer achter dat mijn omgeving soms ook professionele hulp nodig heeft. Ik maak steeds meer dingen mee die duidelijk maken dat het voor hen ook moeilijk is. Zo ben ik sinds een aantal maanden gestopt met mijn medicijnen. Ik ben nog nooit zo goed opgeknapt. Dat vind ik niet alleen, dat durven ze me ook echt te zeggen en ik twijfel er niet eens zozeer aan dat het gemeend is. Ook hier zijn echter uitzonderingen. Al zijn ze op een hand te tellen.

Ik zou deze groep kunnen adviseren, dwingen of laten oppakken om professionele hulp te laten krijgen, maar dat doe ik niet. Nee, de aanwas voor de psychologen en psychiaters is al zo groot en dan komt de hulp voor diegene die het echt nodig heeft in het gedrang…

© Nationale Zorggids / Nicolai van Doorn