Veel mensen zeggen tegen mij dat ze zich geen voorstelling van kunnen maken hoe het is om stemmen te horen. Ze zijn wel bijzonder geïnteresseerd in de materie. Mede daardoor klap ik nu een beetje uit de school. Feit is en blijft dat veel mensen stemmen horen. Ze kunnen er echter mee leven en schenken er dan ook niet te veel aandacht aan. Als mensen vragen wat hoor je dan? Dan zeg ik vaak: ga naar een café en luister naar het geluid wat de menigte maakt. Dat soort geluid hoor ik vaak. Wat er gezegd wordt is vaak niet eens duidelijk.
Door Nicolai van Doorn
Zoals ik al in een eerdere column schreef heb ik weldegelijk stemmen die ik hoor als in een conversatie met een goede vriend, een familielid of kennis. Zo heb ik jullie voorgesteld aan Nicolai en Oscar, maar ik hoor ook stemmen van Bekende Nederlanders (BN'ers). Dat is zo raar. Ik hoor ze gewoon. En nee, ik denk op zo'n moment niet aan de persoon van de betreffende stem.
De leukste bekende stem is die van Matthijs van Nieuwkerk. Ongetwijfeld weten jullie dat ik naast het schrijven voor mijn werk, onder andere deze columns, ook werk aan een boek over mij en mijn ziekte. Matthijs stelt daar geregeld vragen over. Vooral over hoe het gaat met de vordering, maar ook over het succes wat het gaat opleveren. Daar zijn Nicolai en Matthijs het wel over eens. De gesprekken met Mattijs, ja ik praat regelmatig met hem als er niemand in de nabije omgeving is, zijn grappig. In mijn hoofd praat hij ook rap en legt mij zijn gekozen antwoorden in mijn mond.
Zijn er ook stemmen van Bekende Nederlanders die je liever niet hoort? Ja, die zijn er wel degelijk. En die praten niet zo zeer, maar maken verschillende geluiden die kenmerkend zijn voor de BN'er. Om een voorbeeld te noemen: Ron Brandsteder. Zoals iedereen weet lacht hij behoorlijk irritant. In het begin net alsof hij geen lucht krijgt en zo een piepend geluidje voortbrengt. Irritant dus. Dat geluid hoor ik soms. Praten doet hij zelden, kennelijk is hij nogal kort van stof.
En ik ben bang voor de stem van de altijd kritische Peter R. de Vries. Hij wil mij doen geloven dat ik mijn ziekte verzonnen heb. Wat natuurlijk niet waar is. Maar hij kraakt dus de kritische noot. Ook niet fijn om dat gezwam aan te horen. Wat ik een behoorlijke vervelende eigenschap van hem vind, is dat hij altijd zijn gelijk wil halen. Niet alleen in het echt, maar ook in mijn hoofd. Kort gezegd een stem die ik liever kwijt dan rijk ben.
Terug naar de leuke stemmen. Een duo in dit geval. Pauw en Witteman kakelen er op zijn tijd ook vrolijk op los. Over koetjes en kalfjes. Zelden voerden ze een kritisch gesprek. Enorm leuk om naar te luisteren.
Het blijft voor mij een vreemde gewaarwording het horen van bekende stemmen. Het lijkt alsof ze ook alles van me weten. Echt alles. Naast deze bekende stemmen heb ik ook nog de reconstructiestem van Opsporing Verzocht in mijn hoofd. Dat is een stem die alles reconstructueert wat ik doe. Vervelend en bang makend. Alsof het einde van mijn leven in zicht is. Van die stem ben ik best een beetje bang, maar ik sla me er gewoon doorheen...
© Nationale Zorggids / Nicolai van Doorn
